ภีมะยังคงนั่งกุมมือเล็กที่นอนกระสับกระส่าย เธอไม่ฟื้นขึ้นมาสักที เอาแต่นอนละเมออยู่แบบนี้
“ไหนว่าเธอจะตื่นแล้ว”
“ครับ ตอนนี้คุณณิชาก็แค่หลับไปครับ เธอกำลังสับสนแยกแยะความจริงกับความฝันเท่านั้นครับ คลื่นสมองเธอเป็นปกติครับ” ภีมะมองจอต่างๆที่ถูกขนเข้ามาใช้กับณิชา เขาไม่ต้องการสัญญาณเส้นตรงเส้นขึ้นเส้นลงพวกนี้ เขาต้องการเห็นดวงตาสีน้ำตาลของเธอต่างหาก และเสียงบ้าๆพวกนี้เขาก็ไม่อยากได้ยิน เขาอยากให้เธอตื่นและร้องเรียกเขาว่าพี่ภีมเหมือนวันที่ผ่านมา
รัสมองภีมะที่เริ่มจะกักเก็บอารมณ์ของตนไม่อยู่ จึงได้ขยับเข้าไปใกล้และกระซิบบางอย่างเพื่อเตือนสติ ณ เวลานี้ไม่รู้ว่าอนาคตของนรารัตน์จะเป็นอย่างไรต่อไป เมื่อผู้นำทั้งสองต่างก็ต้องเจอภาวะโรคทางสมองรุมเร้า
ภีมะปกปิดอาการของตนเอาไว้ ใช่ว่ามีเพียงณิชาที่ปวดหัวจนทรมาน ไม่เว้นแม้แต่เขา ยิ่งอารมณ์หดหู่หรือโกรธ เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเคยคลุ้มคลั่ง ต
