“ตอนนั้นฉันไร้ซึ่งสติ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
“ยามันส่งผลเฉพาะร่างกาย”
“ร่างกายไม่สบาย จิตใจจะเหลือเหรอ...กาหลงเราสองคนอย่าคุยเรื่องนี้อีกเลย เพราะหัวใจฉันเป็นอย่างไรฉันเข้าใจดี ฉันไม่เคยรักกาหลง ไม่เลยจริงๆ ทุกคำพูดก่อนหน้านั้นฉันต้องขอโทษกาหลงด้วย ทั้งคำพูดและการกระทำที่ไม่เหมาะสม”
กาหลงยืนนิ่งแต่ใบหน้าเธออาบไปด้วยหยาดน้ำตา ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเสียใจ แต่พอเจอเข้าจริงๆไม่คิดว่าจะเจ็บได้ขนาดนี้ เธอรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางตัดใจจากเขาได้ ยิ่งได้เจอเขาในตอนนี้ เขาที่สมบูรณ์แข็งแรง องอาจน่าชื่นชมไปทุกอย่าง ผู้หญิงคนไหนจะไม่รักไม่หลง
“คุณชายไม่ลองทบทวนเรื่องของเราอีกสักครั้งเหรอคะ...เราสองคนมีความสุขกันมากแค่ไหน ยามที่เรากอด เราจูบกัน ความเร้าร้อนที่คุณชายมอบให้แก่กาหลง กาหลงไม่อาจทำใจลืมมันได้จริงๆ คุณชาย...” กาหลงขยับเข้าไปใกล้ภีมะอีกสองก้าว
“ฉันขอโทษอีกครั้ง” ภีมะไม่อาจกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผ่า
