“พลอย! ฟังฉันก่อนเถอะ ฉันขอโทษ ฉันขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ย” เสียงนั้นทำให้ทุกคนหันมามองทันที บางคนหัวเราะ บางคนถ่ายรูป บางคนเอาไปกระซิบต่อกันอย่างสนุกสนาน ร่างเล็กของพลอยใสยืนนิ่ง ใจเธอสั่นสะท้านด้วยทั้งความอับอายและความเหนื่อยหน่าย
“กลับไปเถอะเอ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก” เธอพูดเสียงสั่นแต่ชัดเจน ก่อนก้าวผ่านเข้าไปในตึก ปล่อยให้เขายืนอยู่ข้างนอกท่ามกลางสายตาผู้คน
วันนั้นทั้งวัน เธอได้ยินเสียงซุบซิบไม่หยุด ทุกครั้งที่เดินผ่านห้องน้ำหรือโรงอาหาร สายตาหลายคู่ก็มองเธอเหมือนตัวตลกในข่าวลือ
สุดท้ายในตอนเย็น เธอนั่งอยู่คนเดียวในห้องทำงาน มองเอกสารกองตรงหน้า น้ำตาคลอเบ้า การตัดสินใจครั้งสำคัญมันได้เกิดขึ้นแล้ว
“พอแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนหยิบปากกามาเขียนใบลาออก เธอไม่สามารถทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป เสียงซุบซิบนินทา ที่มันหนักหน่วงเหลือเกินมันกำลังทำให้เธอ อยากออกไปให้พ้นที่นี่ แม้ว่าเธอ
