“แล้วสิล่ะกินข้าวมาหรือยัง”
“สิยังไม่ได้กินค่ะ จะเอามากินพร้อมคุณที่นี่คะ”
ราเมศมองปิ่นโตสองเถาแล้วรู้สึกว่าอาหารในปิ่นโตสองเถานี้ต้องอร่อยลิ้นมากแน่นอนแต่น่ากินกว่าอาหารคือคนถืออาหารมาส่ง
อาหารในปิ่นโตเป็นอาหารที่ราเมศเคยกินตามปกติไม่ใช่กับข้าวหวือหวาอะไรมาก ต่พอกินกับสิตาล กลับให้ความรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ช่างเอร็ดอร่อย ขนาดคั่วกลิ้งที่ว่าเผ็ดยังรู้สึกว่ามันหวานเหมือนหน้าคนทำ
“นายหัวเติมข้าวอีกไหมคะ”
“ไม่แล้วล่ะ ผมอิ่มข้าวแล้ว” เหลือบมองใบหน้าสวยของเมีย “แต่หิวอยากอื่น” ราเมศมองหน้าเมีย “หิวมาหลายคืน”
“คุณนี่!”
ราเมศอมยิ้ม “แล้ว สิล่ะ หิวอย่างอื่นเหมือนผมไหมจะได้ชวนกินด้วยกัน”
“อย่างอื่นของนายหัวคืออะไรล่ะคะ”
สิตาลสะดุ้งเฮือก เมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงความสากระคายร้อนผ่าวระหว่างต้นขาเรียบตึง พอมองลงไปก็พบว่ามือของเขาบุกรุกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“นี่คุณทำอะไร นี่มันโต๊ะกินข้าว”
“โต๊ะ
