สิตาลในชุดราตรีสีน้ำเงินนั้นสวยมาก สวยจนอยากไล่ตะเพิดแม่สาวสองรอบๆ กายเธอออกไปห่างๆ ใบหน้ารูปไข่ล้อมกรอบด้วยผมหยิกม้วนเป็นลอนที่ปลาย ใบหน้าแต่งแต้มสวยงามกำลังดี ชวนให้คิดไปถึงอันโดรเมดา นางในนิทานปรัมปราที่เขาเคยจินตนาการเวลาที่มารดาเล่าให้ฟังตอนเด็กๆ หวนคิดถึงภาพในอดีตยามเย็นที่เขาหนุนนอนตักนายแม่ ทอดสายตามองออกไปในทะเลสีคราม เสียงหวานๆ ของนายแม่ขับกล่อมเขาด้วยบทกลอนดังขึ้นในความคิด
“อันโดรเมดาสุดาสวรรค์ ยิ่งกว่าชีวันเสน่หา
ขอเชิญสาวสวรรค์ขวัญฟ้า เปิดวิมานมองมาให้ชื่นใจ
ถึงกลางวันสุริยันแจ่มประจักษ์ ไม่เห็นหน้านงลักษณ์ยิ่งมืดใหญ่
ถึงราตรีมีจันทร์อันอำไพ ไม่เห็นโฉมประโลมใจยิ่งมืดมน
อ้าดวงสุริย์ศรีของพี่เอ๋ย ขอเชิญเผยหน้าต่างนางอีกหน
ขอเชิญจันทร์แจ่มกระจ่างกลางสากล เยี่ยมมาให้พี่ยลเยือกอุรา”
