“จะพาฉันไปไหน”
ไม่มีเสียงตอบรับ ร่างบอบบางของสิตาลถูกวางกระแทกลงกับเบาะหนังอย่างไม่เบามือนัก พอแผ่นหลังเนียนนุ่มสัมผัสกับเบาะ หญิงสาวก็รีบหยัดตัวลุกขึ้นมานั่ง แต่ว่าคนตัวโตที่วิ่งอ้อมไปยังฝั่งคนขับรีบตะครุบร่างบางไว้ทัน แล้วกักไว้ในอ้อมแขน
“จะไปหาไอ้หมอนั่นหรือไง จะไปให้มันจับอีกเหรอ”
“ฉันจะกลับบ้าน คุณไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายกับชีวิตฉัน”
“มีสิ อย่าลืมสิ ถ้าผมไม่เข้าไปช่วยคุณในป่า ป่านนี้คุณไม่ได้ลอยหน้าลอยตาเถียงผมหรอก คงไปนอนเล่นอยู่ในท้องไอ้สี่ขาแล้วละ ฉะนั้นหุบปาก แล้วนั่งนิ่งๆ ผมจะไปส่งอยู่นี่ไงล่ะ”
สิตาลเม้มปากแน่น “ไม่ต้องไปส่งฉัน ฉันอยากกลับเอง”
ดวงตาคมจ้องเนินอกสวยเนียนกริบ “จะกลับสภาพนี้ ขึ้นแท็กซี่ไปคงได้ถึงโรงแรมม่านรูดก่อนถึงบ้านมั้ง”
สิตาลกัดปากแน่นเพราะเขาพูดถูก แต่ว่าความโมโหที่ราเมศทำกับเธอก็ยังกรุ่นอยู่ไม่หายไปไหน ใบหน้าสวยเลยสะบัดหนี รู้สึกเจ็บใจที่ทำอะไรคนตัวโตไม่ได้
