ที่เธอตอบรับเขาอย่างง่ายดายขนาดนั้นก็เพราะคิดว่าบางทีนายภูชิศนี่แหละที่จะเป็นกุญแจไขความกระจ่างให้เธอได้ โดยไม่รู้ว่าใครบางคนกลับมาแล้ว ร่างสูงยืนมองเธอนิ่งๆ แล้วเห็นว่าเลขาฯ ของเขาเอาเวลาว่างนั่งพิมพ์แชทเล่น
“ผมจ้างคุณมาเป็นเลขาฯ ไม่ได้จ้างให้มานั่งเล่นโทรศัพท์” ราเมศยืนกอดอกพูด เห็นแม่บ้านบอกว่าวันนี้สิตาลไม่ออกไปกินข้าว เขานึกเป็นห่วงจะชวนออกไปกินข้าว
“ฉันก็ไม่ได้นั่งเล่นโทรศัพท์ ฉันทำงานให้คุณทั้งวันเพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อครู่นี้เอง”
“ไหนดูสิว่าคุยอยู่กับใครถึงแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”
สิตาลใช้โทรศัพท์คล่องมืออยู่แล้วดังนั้นพอถูกราเมศจู่โจมเธอจึงรีบกดลบห้องแชตนั้นทิ้งไปทันที พอมือหนาคว้าเอาโทรศัพท์ไปดูจึงเห็นเพียงหน้าวอลเปเปอร์ที่มีรูปเธอกับครอบครัว
“เจออะไรไหมคะ”
“ไม่เจอเพราะคุณลบออก”
“อย่ามาใส่ความกันนะคะ ไม่เจอก็คือไม่มี” สิตาลแถ เพราะไม่อยากให้เรื่องที่จะไปเจอกับภูชิศล่วง
