“เดี๋ยวสักพักก็จะได้นอนพักแล้ว” รามเศบอก
สิตาลขึงตาใส่เขา “ฉันไม่ได้อยากนอนกับคุณ”
“ผมหมายถึงดูท่าทางคุณง่วงเหมือนอยากนอน พอผู้ใหญ่ออกไปแล้วคุณก็ค่อยนอน แล้วเดี๋ยวผมช่วยนาบ ”
สิตาลสะบัดหน้าหนี สร้างรอยยิ้มให้ผู้ใหญ่ที่มองว่าสองคนหยอกล้อกันน่าเอ็นดู เพราะไม่รู้ว่าพวกเขากำลังหนุ่มสาวแต่งงานกัน อีกคนสวย อีกคนหล่อก็เป็นภาพน่ามอง แม้คุณสาโรจน์จะไม่สบายใจเท่าไรนักแต่เขาก็อวยพรให้อย่างจริงใจ
“ขอให้ลูกทั้งสองถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร”
“มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง” นายแม่มาหยาอวยพรเป็นคนสุดท้าย จากนั้นทั้งสามก็กลับออกไป เพราะไม่อยากให้เลยฤกษ์งามยามดี
สิตาลกอดอกมองราเมศ “ฉันเข้าใจว่าเป็นงานวันเกิด แต่ทำไมกลายเป็นงานแต่งงานไปได้”
ร่างสูงกำยำเดินเข้าหาร่างสวยของคนตรงหน้า นับแต่นี้สิตาลคือเมียของเขาแล้ว ความรู้สึกอยากครอบครอง เป็นเจ้าของพลุ่งพล่านเต็มอก สำหรับเขา วันนี้คือวันมงคล
“ผมเข้าใจ
