ฉันกอดต้นคอแกร่งเอาไว้แน่นเพราะกลัวตก เมื่อลงมาจากเรือแล้วคุณต้าก็ไม่ยอมวางลงสักที
“วางมีนลงได้แล้วค่ะ”
“เมาเรือแล้วทำไมไม่บอก”
“บอกแล้วจะช่วยอะไรได้คะ”
“ไม่พอใจฉัน?”
“เปล่าค่ะ วางมีนลงได้แล้ว” ฉันเบือนหน้าหนี แน่นอนว่าการกระทำแบบนี้มันสวนทางกับคำพูด
“เมาเรือหรือท้อง?”
“บะ… บ้าเหรอคะ” ใบหน้าเห่อร้อนทันทีเมื่อถูกถามแบบนั้น
“ไอ้ต้าทางนี้” เสียงผู้ชายตะโกนเรียกคุณต้าเขาจึงวางฉันลง
พอเท้าเหยียบพื้นอาการเมาเรือนก็ยังคงอยู่มันเวียนหัวคลื่นไส้จนแทบยืนไม่อยู่
“น้องเมาเรือเหรอวะ” ฉันไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครเพราะสายตาเริ่มพร่ามัวแล้ว
“อืม เดี๋ยวกูจะพาไปพักก่อนแล้วกัน”
“เออ ๆ”
รู้สึกตัวว่าถูกอุ้มอีกครั้งแต่ร่างกายมันไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ก่อนที่ภาพจะตัดไป…
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่หลับไปรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงของดาบีพูดขึ้น
“รู้สึกตัวแล้วเหรอมีน เป็นไงบ้างเวียนหั
