ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ดูเหมือนเขามีธุระสำคัญจะคุยกับฉันจริง ๆ เพราะฉะนั้นจึงตัดสินใจขึ้นมานั่งในรถ ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกแต่ทำไงได้ขึ้นมาบนรถแล้วนี่
รถหรูขับออกไปจากคอนโดฉันมุ่งหน้าไปที่ไหนก็ไม่รู้ บรรยากาศภายในรถเงียบมากราว ๆ สิบนาทีได้แล้วทำให้รู้สึกแปลกใจเพราะก่อนหน้าคุณหญิงบอกว่ามีเรื่องจะคุยแต่พอฉันขึ้นมาก็ไม่เห็นจะพูดอะไรสักอย่าง
“เอ่อจะพาหนูไปไหนเหรอคะ”
“กลัวฉันอย่างนั้นเหรอ”
“กะ… กลัวสิคะ อีกอย่างตอนเช้าหนูมีรายงานหน้าชั้นถ้าไปสายจะถูกตัดคะแนน”
“จริงสิคะแนนมันสำคัญสำหรับนักศึกทุนอย่างเธอ”
“…” น้ำเสียงนั้นไม่ได้ฟังดูเห็นอกเห็นใจฉันเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันฟังดูเยาะเย้ยแปลก ๆ แถมยังรู้ว่าฉันเป็นนักศึกษาทุน แปลว่าต้องรู้จักฉันอย่างนั้นสิ
ฉันเคยพลาดไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจขนาดนี้เชียวเหรอ บ้าจริง! ไม่น่าขึ้นรถมาด้วยเลยทั้งที่ไม่รู้จักแท้ ๆ
“เอาล่ะฉันไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี
