แพรวานอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอน หล่อนพยายามข่มตัวให้หลับเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ในสมองตอนนี้คิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องของภคินตลอดเวลา หล่อนคิดถึงเขามาก ต้องการเขามาก แล้วทำไมหล่อนถึงได้ปฏิเสธเขาไปนะ
เด็กสาวผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกปล่อยออกมาจากเรียวปากอิ่ม “คนเถื่อน ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย” แพรวาพึมพำออกมากับตัวเองอย่างโมโห เท้าบางก้าวลงจากเตียงมุ่งหน้าไปยังประตูห้องนอน การได้รับอากาศบริสุทธิ์สักหน่อยคงจะทำให้หล่อนหลับได้ง่ายขึ้น
“ผมเถื่อนถึงขนาดนั้นเลยเหรอ พึ่งรู้ตัวนะเนี่ย” สุ้มเสียงของเขาประชดประชันอยู่ในที แพรวาชะงักมองเขาตาค้าง เรียวปากสีสวยอิ่มเต็มเผยอออกจากกันอย่างลืมตัว เมื่อเห็นเขาปรากฏอยู่หลังบานประตูที่ตัวเองเป็นคนเปิดออก
“คุณ... คุณมาทำไมที่นี่” เสียงหล่อนสั่นสะท้าน เรือนร่างบึกบึนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่งทำให้หล่อนอดนึกถึงเวลาที่เขาเปลือยเปล่าอยู่บนเรือนร่
