แพรวาแทบอยากจะกระโดดเข้าไปตะกุยไอ้หน้าหล่อๆ ของเขาให้เลือดซิบนัก ดูซิคนอะไรหลงตัวเองชะมัด ขนาดหล่อนด่าว่าเขายังยอมรับหน้าตาเฉยเลย
“เราลงมือกันได้แล้ว ถ้าช้าไปกว่านี้ผมคงหลับก่อน”
ภคินถอยห่างไปสองก้าว มือหนาของเขาค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดไปเรื่อยๆ จนครบทุกเม็ด สาบเสื้อแยกออกจากกัน ผิวอกสีน้ำตาลทองที่ปกคลุมไปด้วยเส้นขนสีเข้มปรากฏแก่สายตาของหล่อน อย่างชัดเจน แพรวาจ้องมองอย่างตกตะลึง เรือนร่างของบุรุษของตรงหน้านั้นงดงามราวกับรูปปั้นเทพบุตรกรีก ลอนกล้ามเนื้อสวยงามน่าสัมผัสด้วยมือและก็ริมฝีปาก หล่อนเห็นเขาค่อยๆ ถอดเสื้อเชิ้ตนั้นออกจากร่างกายกำยำของตัวเองอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังเร่งเร้าให้หล่อนขาดใจตายกับภาพงดงามตรงหน้ายังงั้น แถมใบหน้าหล่อระเบิดยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอันร้ายกาจอีกต่างหาก
“ถ้าอดใจไม่ไหวก็เข้ามาลูบไล้ผมได้นะ ผมอนุญาต” ภคินยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมกล้านั้นเป็นประกาย แพรว
