“นายดิน!” หล่อนคิดว่าตัวเองตะโกนชื่อนั้นออกไป แต่ความจริงแล้วเสียงของหล่อนแผ่วเบาติดแค่ลำคอเท่านั้น เท้าบางเริ่มก้าวไม่ออก ตอนนี้หล่อนดูเหมือนเด็กกะโปโลที่หลุดออกมาจากบ้านนอก ต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง
แพรวาเห็นผู้ชายในชุดสูทหลายคนเดินเข้าไปข้างในตึกนั้นพร้อมกับเขา แต่ไม่มีใครเลยที่จะโดดเด่น หล่อเหลากระชากใจได้เท่านายดินอีกแล้ว
“เป็นแค่ลูกน้องทำไมต้องทำท่าทางราวกับราชสีห์แบบนี้ด้วยนะ” แพรวาอดแขวะไม่ได้ แม้ในใจจะลิงโลดด้วยความดีใจที่ได้เห็นหน้านายดินอีกครั้งหนึ่งก็ตาม
“แล้วคนไหนนายภคินล่ะ มีตั้งหลายคน สงสัยคนแก่ ๆ หัวล้านนั้นแน่เลย” เด็กสาวร้องยี้ในใจ
“ดีนะที่เราไม่หลวมตัวแต่งด้วย” แพรวาพูดกับตัวเองก่อนจะรีบวิ่งตามพวกนายดินที่เดินหายเข้าไปในตึกนั้น
“นายดิน!” เมื่อก้าวข้ามประตูเข้ามา เด็กสาวก็ตะโกนเรียกชื่อนายดินลั่นตึก
ได้ผล... ทุกคนไม่เว้นแม้แต่นายดิน หันมามองหล่อน แต่สายตาของแต่ละคนนี่สิ
