ท้องฟ้ายามราตรีที่ประดับประดาไปด้วยดวงดาวเล็กๆ พริบไหวนับล้านดวงนั้นน่ามองยิ่งนัก แต่มันก็ยังไม่ดึงดูดใจเท่ากับร่างของผู้หญิงแสนสวยคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับไหลอยู่บนเตียงของเขา
ภคินถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองร่างอรชรบนเตียง เขายิ้มหยันที่มุมปาก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ผ่านมาไม่ถึงชั่วโมง
จำได้ว่าเขาอยู่ทำงานเกินเวลาที่กฎหมายกำหนดอยู่หลายชั่วโมง และตอนที่กำลังจะกลับบ้านเขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อเห็นหล่อนมานั่งหลับอยู่ใกล้ๆ รถของตนเอง หล่อนหลับสนิทราวกับเด็กน้อย ขนาดถูกเขาอุ้มมาขึ้นรถก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
เขาจำความรู้สึกที่เห็นหล่อนครั้งแรกไม่ได้ซะแล้ว เพราะมันปนเปกันไปหมด รังเกียจ แค้นเคือง หรือแม้แต่ปรารถนา... แต่คงเป็นเพราะเหตุผลประการสุดท้ายล่ะมั้งที่สั่งให้เขาพาหล่อนกลับมาที่คฤหาสน์ด้วย
“จะโทษฉันไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นคนเดินเข้ามาหาฉันเอง แพรวา...” ภคิน
