แพรวาก้าวลงมาตามขั้นบันไดที่ทอดยาวลงไปสู่ชั้นล่างอย่างกล้าๆ กลัวๆ กลัวอะไรนะเหรอ ก็กลัวจะเจอหน้าพ่อเทพบุตรจอมป่าเถื่อนภคินนั่นไง เด็กสาวก้มลงมองสำรวจชุดที่ตัวเองสวมใส่อย่างไม่มั่นใจนัก หล่อนจำได้ว่าเมื่อเช้ามีสาวใช้คนหนึ่งนำชุดนี้ไปให้ โดยบอกว่าเขาสั่งให้นำมาให้ หล่อนเห็นสายตาที่สาวใช้มองมานั้นแล้วก็รู้ทันทีว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก็คงคิดว่าหล่อนเป็นนางบำเรอเจ้านายของพวกหล่อนสินะ
“ฉันจะกลับบ้าน ฝากบอกเจ้านายของพวกเธอด้วยนะ”
“ไม่ได้นะคะ คุณภคินสั่งไว้ไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น” สาวใช้คนเดียวกันกับคนที่ขึ้นไปปลุกหล่อนเมื่อเช้ารีบเดินมาขวางหน้าเอาไว้ทันที ก่อนจะยกมือไหว้อ้อนวอนขอความเห็นใจ
“ถ้าคุณไป คุณภคินต้องเล่นงานหนูแน่ๆ เลยค่ะ”
“เจ้านายของเธอนี่ท่าจะใจร้ายไม่เบานะ แต่ฉันคงอยู่ไม่ได้หรอก... ฉันจะกลับบ้าน...” แพรวากำลังจะเดินจากไป แต่สาวใช้ไม่ยอมหลีกทางให้ พลางพูดวิงวอนหล่อนอย่างน่าสงสาร
“หนู
