สองปีผ่านไป
วันนี้ลูเซียสมีเลี้ยงต้อนรับลูกค้ารายใหญ่จากเมืองจีน จึงกลับบ้านค่อนข้างดึกกว่าปกติ กลับมาถึงบ้านก็รีบไปอาบน้ำ ทันทีที่อาบน้ำเสร็จร่างใหญ่ก็ตรงดิ่งมาหาภรรยาและลูกชายที่ห้องนอนของเจ้าจอมซน เพื่อทำหน้าที่เล่านิทานกล่อมลูกเช่นทุกคืน
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด
เท้าสวยที่ซุกในรองเท้าเดินในบ้านกำลังก้าวมีอันต้องชะงัก เมื่อเสียงมือถือในมือดังขึ้น ยกโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมามองหน้าจอเพื่อดูว่าใครโทรมา
“ว่าไงยัยตัวแสบ” ทักทายน้องสาวด้วยสรรพนามที่เคยใช้เรียกเป็นประจำ ถึงแม้คาร่าจะแต่งงานมีลูกแล้ว เธอก็ยังคงทำนิสัยแบบเด็กๆ กับพี่ชายอย่างเขาเสมอ
“คาร่าคิดถึงก็เลยโทรมาหาค่ะ” คุณแม่ลูกหนึ่งบอกพี่ชายอย่างอ้อนๆ ตั้งแต่มีลูกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เวลาทั้งหมดก็ยกให้ลูกและสามี จนแทบจะไม่ได้คุยกับพี่ชาย
“โตจนมีลูกและสามีแล้ว ยังอ้อนเหมือนเดิมนะเรา” เย้าน้องสาวอย่างขันๆ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีต่อ
