“โอ๋ๆๆ เจ้าตัวเล็กของพ่อ น้อยใจเหรอครับที่พ่อกับแม่ไม่สนใจ” ลูเซียสปลอบโยนลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน อย่างที่คนอย่างเขาไม่น่าจะทำได้เลยด้วยซ้ำ
“ร้องทำไมครับ หยุดซะนะเดี๋ยวไม่หล่อนะคนดีของแม่” เมื่อได้ยินบิดากับมารดาปลอบประโลมด้วยเสียงอ่อนหวาน เจ้าตัวจ้อยก็หยุดร้องไห้ ยกมือป้อมๆ ของตนขึ้นถูไถใบหน้าเหมือนเช็ดน้ำตาตัวเอง ลูเซียสจึงเอาผ้าอ่อนนุ่มที่เตรียมมาจากบ้านเช็ดให้อย่างอ่อนโยน เมื่อใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้คราบน้ำตา เจ้าตัวน้อยก็เปิดยิ้มกว้างอย่างถูกใจ จนผู้เป็นพ่อกับแม่มองหน้ากันแล้วหัวเราะขบขัน กับท่าทางรู้ความของลูกชาย ช่างน่ารักน่าชังยิ่งนัก
“ดูสิคะ แก้มย้วยเชียว” ตาหวานของผู้เป็นแม่จ้องลูกชายไม่วางตา บอกสามีให้ดูแก้มสีแดงอมชมพูทั้งสองข้าง ของคนตัวเล็กในอ้อมกอด ยิ่งพิศยิ่งมีเค้าโครงรูปหน้าเหมือนบิดาไม่มีผิดเพี้ยน เครื่องหน้ามีแววคมคาย โดยเฉพาะแววตาเจ้าเล่ห์เอาเรื่อง ถอดแบบมาจากลูเซียสอย่างก
