คุณากรมองหน้าเพื่อนที่นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่ข้างกัน เพราะชายหนุ่มไหว้วานให้เพื่อนมารับที่สนามบิน แทนที่จะเรียกภรรยาให้มารับ
“มึงจะนั่งหน้าบูดทำไมเนี่ย แทนที่เห็นหน้าเพื่อนจะยิ้มดีใจ” คนถูกต่อว่าเหลือบสายตามองเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองถนนด้านหน้าตามเดิม
“กูต้องดีใจใช่ไหม ที่ต้องพาแฟนไปส่งไว้ที่รีสอร์ต แล้วขับรถมารับมึงที่สนามบิน ทั้งที่ความจริงมึงน่าจะให้เมียมึงมารับเอง ป่านนี้น้องฟ้าคงรอกูแย่ อุตส่าห์หนีคนไม่รู้จักมาถึงภูเก็ต มึงกับเมียมึงยังตามมารังควาน” อวัชยังบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อยตามประสาคนชอบบ่น แต่ก็ใช่ว่าจะใจร้ายใจดำกับเพื่อนได้ลงคอ ซึ่งนิสัยของอวัช คุณากรก็รู้ดีอยู่แล้วเพราะเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
“แล้วมึงจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมาไม่ทราบ ในเมื่อสุดท้ายมึงก็ต้องมารับกูอยู่ดี”
“เออ กูก็บ่นไปเรื่อย... ว่าแต่มึงเหอะ หึงเมียในอุปถัมป์หรือไง ถึงได้รีบบินมาหาแบบนี้ ไหนบอกไม่รัก ไม่ร
