พาขวัญและคุณากรนอนก่ายกันอยู่บนเตียงนอน แม้พระอาทิตย์จะโผล่ขึ้นมานานแล้วก็ตาม แต่กลับไม่ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา หรืออาจจะเป็นเพราะทั้งคู่ใช้พลังงานมากเหลือเกินในค่ำคืนที่ผ่านมา กว่ายาที่คุณากรกินเข้าไปจะออกฤทธิ์พาขวัญก็หมดเรี่ยวแรง
และคนที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนคงหนีไม่พ้นคุณากร ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการหน่วงที่ศีรษะ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเพดาน สมองกำลังประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เมื่อนึกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างก็หันขวับมายังที่นอนข้างกาย พร้อมกับลมหายใจที่ผ่อนออกมาด้วยความโล่งอก ที่เห็นพาขวัญนอนซุกอยู่กับแผ่นอกของตัวเอง
รอยยิ้มบางผุดขึ้นมุมปาก มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ร่วงลงคลอเคลียใบหน้าออกไปทัดหูไว้ มองคนที่นอนหลับตาพริ้มก็ยิ่งยิ้มมากขึ้น ไม่อยากจะคิดเลยหากพาขวัญตื่นขึ้นมาจะเป็นเช่นไร เธอคงอาละวาดห้องพังราบเป็นหน้ากลองแน่ และเขาก็คงต้องนั่งฟังเสียงแหลมๆ โวยวายใส่จนแสบแก้
