“ไอ้วัช คนเรามันลืมกันได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
เพราะการถูกเมินเฉยจากพาขวัญในวันนั้น ทำให้คุณากรว้าวุ่นใจไม่น้อย แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม แต่ชายหนุ่มก็ไม่สามารถทำจิตใจให้สงบลงได้เลย สุดท้ายต้องลากอวัชออกมานั่งดื่มเป็นเพื่อนและถามในสิ่งที่ค้างใจ
“ก็ไม่ง่ายนะ ต้องใช้เวลา ทำไม ถูกแอ้มลืมหรือว่ามึงลืมแอ้ม”
“กูยังไม่ลืม แถมเข้าไปในห้องนะ มีแต่ภาพยัยนั่นลอยเต็มไปหมด มาทั้งภาพทั้งเสียงจนกูคิดว่าตัวเองเป็นโรคประสาท ตามมาหลอกหลอนกูอยู่ได้” กระดกบรั่นดีในแก้วขึ้นจิบ
สิ่งที่เอ่ยออกไปคือเรื่องจริงทุกอย่าง ภาพและเสียงของพาขวัญเข้ามาหลอกหลอนอยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของพาขวัญ และเสียงแหลมๆ ของเธอที่สะท้อนเข้ามาในหู
“มึงกำลังคิดถึงแอ้มรู้ตัวไหม” คนที่กำลังจะกลืนเหล้าลงคอแทบสำลัก
“กูเนี่ยนะคิดถึงแอ้ม มึงเอาอะไรมาพูด”
“ก็เอาจากที่มึงพูดมาเมื่อกี้เนี่ยแหละ ไอ้ปากแข็ง ปากไม่ตรง
