“ไม่ต้อง ดะ...” นัยน์ตาคมจ้องหน้าฉัน ทำให้ปากเล็กที่กำลังขยับพูดหยุดค้าง แล้วเม้มริมฝีปากแน่นหันหน้าหลบสายตา
“ถ้าให้ไอริสทำก็ล้างแผลไม่ดีอีก เพราะกลัวเจ็บ แล้วแผลลึกมากแค่ไหนก็ยังไม่รู้ ไม่ไปโรงพยาบาลก็ต้องไปให้คนของกูดู”
“ไม่ต้อง”
“ไอริส ตอนนี้กูอยู่ในฐานะเพื่อนไม่ใช่หรือไง” ฟ่าถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาของความเป็นห่วงทำให้ฉันต้องยอมเชื่อฟัง เพราะสิ่งที่ฟ่าพูดมามันก็ถูก ไม่รู้ว่าแผลลึกแค่ไหน
“...อือ แต่ไปบ้านกู แล้วให้คนของมึงมา” เสียงหวานพูดขึ้น แล้วเริ่มก้าวเดินด้วยสองเท้าของตัวเอง เพียงแค่เริ่มขยับตัว ทิ้งน้ำหนักตัวลงยังเท้าที่เป็นแผลความเจ็บปวดก็แล่นไปทั่วเท้า
“ตามนั้น ขึ้นขี่หลังมา” ฟ่าเดินมาย่อตัวลงข้างหน้า เพื่อให้ฉันขึ้นหลังเขา
พึ่บ!
ตอนนี้จำเป็นต้องยอม เพราะเลือดไหลออกเยอะ ตะปูต้องเจาะเข้าใต้เล็บแน่เลย ฮือ! เจ็บชะมัดเลย
แขนเรียวโอบคล้องคอฟ่าจากด้านหลัง แล้วส่งโทรศัพท์ขอ
