ตอนที่ 27
กลิ่นดอกกล้วยไม้ป่า
...โลกนี้ชั่งเต็มไปด้วยความบังเอิญยิ่งนัก
“ขอบคุณค่ะ ความจริงมีอะไรเกี่ยวกับงานที่มนต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย”
มนชิดา ตอบอย่างสุภาพ ใจนึกถึงภาพในร้านอาหารวันนั้นที่เจตน์กับสุรีย์พร นั่งกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันและพูดคุยกันอย่างออดอ้อน โดยหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แล้ว อนงค์สบายดีมั้ยหนู ฉันเองไม่ได้แวะไปแถวผักใข่นานมากแล้ว”
เจตน์ ขยับกายเข้ามาใกล้หญิงสาวคราวลูกอย่างย่ามใจ สายตายังคงจับจ้องใบหน้าสวยผุดผาดของหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณา มนชิดาคล้ายกับศรีไพรก็จริง แต่ดูมีน้ำมีนวลอวบอิ่มและสดใสกว่าเยอะ แถมแววตาคู่สีน้ำตาลก็สุกสกาวไม่แฝงความเศร้าโศกแต่อย่างใด
เป็นผู้หญิงสวยที่มีเสน่ห์อย่างประหลาด
“สบายดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
แม้ทางมารดาของเธอจะไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับ เจตน์มากนัก แต่อาจจะเคยไปคุ้นเคยกันในคราวก่อน เธอจึงตอบด้วยมารยาท
“วันหลัง ผมจะขอไปเยี
