“หนูรู้นะคะว่าพี่เป็นห่วง และจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ บอสของหนูเค้าก็มีคำสั่งมาแล้วค่ะว่าจะให้หนูทำเอกสารอยู่แต่ในสำนักงาน ไม่ให้ไปว่าความหรือออกนอกพื้นที่อีก พี่ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะคะ”
“แต่ยังไงพี่ก็ยังไม่วางใจ ใครจะรับประกันได้ว่าการทำงานอยู่ในสำนักงานจะปลอดภัยล่ะ ตราบใดที่หนูยังทำงานเกี่ยวข้องกับคดีความก็ย่อมจะมีคนที่ไม่พอใจอยู่ดีนั่นแหละ ลาออกเถอะนะครับ มาทำงานกับพี่แทนนะ พี่ไม่อยากต้องกังวลใจทุกครั้งที่เห็นหนูขับรถออกจากบ้านอีก หนูช่วย...เข้าใจพี่หน่อยได้มั้ยครับ”
ปณิสรายื่นมือไปกุมมือเขาไว้ เธอรู้ดีว่าเขาห่วงเธอมาตลอดแต่เขาก็ไม่เคยบอกให้เธอลาออกเลยสักครั้ง คงเพราะนี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่เธอต้องได้รับบาดเจ็บจากการทำคดี แม้จะโชคดีที่รอดมาได้ทุกครั้ง แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะอยู่รอดปลอดภัยได้ตลอด
ที่สำคัญก็คือเขาปล่อยให้เธอได้ทำตามความฝันมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ตอนที่เธอขอเวลา
