บทนำ (2) หัวขโมยหน้าคุ้น
1042 คำ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
“โอ้โห นี่ป้าอยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอจ๊ะ”
ปณิสรา หรือ ปีใหม่ เงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น อาการเศร้าโศกเสียใจที่มีมาตลอดหลายวันพอจะคลายลงบ้างเมื่อได้อยู่ในบรรยากาศใหม่ๆ ไม่ได้มีแต่ความหดหู่ใจเหมือนก่อนหน้านี้
“หลังนี้เป็นบ้านเจ้านาย ป้าอยู่หลังเล็กสำหรับแม่บ้านด้านหลังนู่น” ท่านบอกก่อนจะเดินนำเธอเข้ามาด้านใน
“อ๋อจ้ะ แล้วคุณเค้าให้หนูอยู่ห้องเดียวกับป้าใช่มั้ยจ๊ะ”
เธอหันมาถามคนเป็นป้าอีกครั้งขณะยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กเข้ามา เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวก็เหลือเสื้อผ้าอยู่แค่ไม่กี่ชุดเท่านั้น
“ไม่ใช่หรอก เจ้านายเค้าให้เราอยู่ที่นี่ จะได้คอยรับใช้ท่านเวลาท่านกลับดึกๆ น่ะ อีกอย่างท่านบอกว่าเป็นนักศึกษาต้องอ่านหนังสือดึกจะได้ไม่รบกวนเวลานอนของป้า ตามมาสิ ห้องเราอยู่ทางนี้ เดิมทีเป็นห้องเก็บของ แต่คุณกุลท่านเมตตาปรับให้เป็นห้องนอนของเราแทน เดี๋ยวไปดูก่อนว่าขาดเหลือเฟอร์นิเจอร์อะไรบ้าง ท่านบอกให้สั่งซื้อมาทีเดียวเลย”
“คุณกุลคือเจ้านายของป้าเหรอจ๊ะ”
“ใช่”
“ท่านคงใจดีมากเลยนะจ๊ะ ทั้งให้หนูมาอยู่ด้วย แล้วยังจะให้ห้องนอนส่วนตัวอีก”
“ใช่ ท่านใจดีมากเพราะฉะนั้นเราก็ต้องตั้งใจทำงานตอบแทนท่านให้ดี เข้าใจรึเปล่า”
“เข้าใจแล้วจ้ะป้า”
สองป้าหลานเดินคุยกันมาจนถึงห้องนอนใหม่ของเธอที่กว้างขวางพอสำหรับวางเฟอร์นิเจอร์ได้หลายชิ้นและถูกทำความสะอาดเรียบร้อยพร้อมใช้งาน ซึ่งความจริงห้องนี้ไม่ได้มีไว้เก็บของแต่แรก แต่เป็นห้องนอนแขกที่เขาเตรียมไว้ทำให้มีห้องน้ำในตัว แต่นานๆ เข้าเพื่อนเขาที่มาค้างด้วยก็มักจะขึ้นไปนอนบนห้องชั้นสองมากกว่า ห้องนี้จึงกลายเป็นห้องเก็บของไปโดยปริยาย และมันก็กลายมาเป็นบ้านหลังใหม่ของเด็กกำพร้าอย่างเธอ
“เดี๋ยวเอากระเป๋าเสื้อผ้าทิ้งไว้นี่ก่อน แล้วเราก็ออกไปสั่งเฟอร์นิเจอร์ด้วยกัน นี่บ่ายโมงกว่าแล้วรีบไปเถอะ ตอนเย็นจะได้มีที่นอน ส่วนพวกเสื้อผ้ากับของใช้ เดี๋ยวป้าจะพาไปซื้อหลังสั่งเฟอร์นิเจอร์แล้ว”
“ขอบคุณนะจ๊ะป้าสายที่พาหนูมาอยู่ด้วย ถ้าไม่มีป้าหนูก็คง...ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เธอบอกพร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอ
“ยังไงเราก็เป็นหลานป้า เหลือกันอยู่สองคนเท่านี้แล้ว ขอแค่เราตั้งใจเรียนหนังสือให้ดี แล้วก็ตั้งใจทำงานเก็บเงิน แค่นี้ป้าก็ดีใจแล้วล่ะ”
“หนูจะตั้งใจเรียนแล้วก็ตั้งใจทำงานจ้ะ จะไม่ทำให้ป้าผิดหวังเลย”
“อืม งั้นก็ไปเถอะ”
แล้วท่านก็พาเธอออกไปตระเวนซื้อของด้านนอกโดยให้ ลุงส่ง คนขับรถของกุลวุฒิเป็นคนพาไปตามที่เจ้านายสั่งมา เพราะปกติกุลวุฒิจะขับรถเองตลอด จะมีแค่เวลาที่เขาไปออกงานเท่านั้นที่จะใช้บริการคนขับรถคนเก่าคนแก่คนนี้
ดึกมากแล้ว...
แต่คนที่แม้จะรู้สึกอ่อนเพลียจากการจัดห้องและซักรีดเสื้อผ้าใหม่มาทั้งวันยังคงไม่อาจข่มตาให้หลับได้ เพราะทุกครั้งที่หลับตาเธอก็จะเห็นแต่ภาพความทรงจำระหว่างเธอกับบุพการีอยู่เสมอ
หญิงสาวเปิดประตูออกจากห้องนอนแล้วเดินไปที่ครัวเพื่อจะหาน้ำสักแก้วเพราะเธอคงต้องพึ่งยานอนหลับเหมือนทุกคืนไม่อย่างนั้นก็คงไม่ได้พักผ่อน แม้ว่ายาที่หมอจัดให้จะเหลือเพียงไม่กี่เม็ด แต่เธอก็จำเป็นต้องใช้มันจริงๆ
ทว่าเมื่อสองเท้าก้าวเข้าประตูห้องครัวที่มืดสนิทได้เพียงครึ่งก้าว เธอก็เห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครบางคนกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่หน้าประตูตู้เย็นซึ่งถูกเปิดออก แผ่นหลังใหญ่นั้นทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย แต่ในบ้านหลังนี้จะมีผู้ชายที่ไหนได้อีกนอกจากเจ้าของบ้านซึ่งป้าสายใจบอกว่าวันนี้เขาน่าจะไม่กลับมาเพราะมีแข่งมวยจนดึก ซึ่งปกติแล้วเขาจะค้างที่ค่ายมวยหลังจบการแข่งขันและจะกลับบ้านในตอนเช้าหรืออาจจะไม่กลับเลย
งั้นผู้ชายคนนี้ก็น่าจะเป็น...ขโมย!
ปณิสราใจเต้นแรงเพราะความกลัว แต่เธอก็พยายามตั้งสติแล้วหันมองซ้ายขวาเมื่อเห็นแจกันดอกไม้ขนาดเหมาะมือวางอยู่เธอจึงได้รีบคว้าเอาไว้คิดว่าถ้าตะโกนเรียกให้ใครช่วยตอนนี้ก็อาจจะไม่ทันหรืออาจจะไม่มีใครได้ยินเพราะเรือนพักของสาวใช้อยู่ห่างออกไปพอสมควร
เมื่อได้อาวุธแล้ว เธอก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาคนร้ายจากด้านหลัง ก่อนจะยกแจกันขึ้นสูงเพื่อเตรียมจะฟาดศีรษะอีกฝ่ายแต่พอเธอกำลังจะลงมือเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาเห็นเธอเข้าจึงได้เอี้ยวตัวหลบ
เพล้ง!
“เฮ้ย!” เสียงเขาอุทานขึ้นเพราะคงจะตกใจอยู่ไม่น้อย
คนที่โถมตัวเข้าหาเขาไปแล้วจึงเสียหลักล้มลงทว่าก็ยังคว้าต้นคอของเขาเอาไว้ได้ทัน แล้วทั้งสองก็ล้มลงไปพร้อมกันโดยที่ร่างเล็กถูกร่างใหญ่ทับไว้ มิหนำซ้ำริมฝีปากของเธอก็ถูกทาบทับด้วยริมฝีปากของเขาอย่างพอดิบพอดี
“อื้อ...”
ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอจึงได้รีบดันตัวเขาออกไป แต่เพราะประตูตู้เย็นยังไม่ได้ถูกปิด ตอนที่เขาผละห่างจากแรงผลัก เธอจึงได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนและคนตรงหน้าก็คือคนเดียวกับคนที่อยู่ในรูปบนผนังห้องรับแขก นั่นก็แปลว่าเธอเกือบจะฆ่าเจ้าของบ้านตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามาอยู่!
ซวยแล้วไงยัยปีใหม่เอ๊ย...
- ผู้เขียน
