ออกไป!! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ!!” น้ำตาไหลพรากไม่หยุด “คุณมันก็เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ หลอกกันไปวันๆ!!”
โจฮันยืนนิ่ง ใบหน้าคมเครียดจัด เส้นเลือดที่ขมับเต้นแรงเพราะพยายามกลั้นอารมณ์ เขามองเธอเหมือนอยากพูดอะไรอีก แต่รู้ดีว่าตอนนี้ไม่มีประโยชน์
เขาหลับตาลงหายใจเข้าลึก ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงสั่นนิดๆ “รอคุณใจเย็นกว่านี้… เราค่อยคุยกัน”
แล้วเขาก็หมุนตัวเดินออกไปช้าๆ เสียงประตูปิด ปัง! ดังลั่น เหมือนตอกย้ำความว่างเปล่าที่เหลืออยู่
“ฮืออออ ทำไม !! ทำไมฉันต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ ฮือออออ”
พิชชาไม่แม้แต่จะหันไปมอง เธอปล่อยตัวเองทรุดลงกับพื้น ปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น จนทั้งห้องมีเพียงหัวใจดวงน้อยที่แตกสลาย
เสียงสะอื้นของเธอยังคงดังแผ่วในความเงียบ
น้ำตาที่ไหลไม่หยุดเริ่มขมขึ้นในปาก
เพราะความเจ็บวันนี้ ไม่ได้มาจากเพียงภาพในโทรศัพท์ แต่มันไปกระแทกประตูบานหนึ่งในหัวใจเธอให้เปิดออก
ประตูที่เธอพ
