รถตู้สีดำแล่นออกนอกเมือง มุ่งสู่บ้านพักตากอากาศชานเมืองเงียบสงัด ผ่านไปพักใหญ่รถก็จอดนิ่งสนิท
ชายฉกรรจ์3คนรีบลงจากรถ แล้วช่วยกันลากพิชชาลงจากรถ ร่างเล็กพยายามดิ้นและขัดขืนเสียงอู้อี้ พูดไม่ชัดเจนแต่สายตาของเธอบอกชัดเจนว่า
“ปล่อยฉันนะ!”
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าเรื่องมาก” หนึ่งในนั้นตอบกลับด้วยเสียงหงุดหงิด ก่อนจะดึงแขนเล็กของเธอให้ลุกขึ้นแล้วหิ้วเข้าไปในบ้านอย่างทุลักทุเล
“อื้มมม ”
แรงผู้หญิงตัวเล็กเทียบกับความแข็งแรงของชายฉกรรจ์นั้นไม่มีค่าอะไรเลย พิชชาถูกหิ้วปีกเข้าไปด้านใน มือพยายามคว้าอะไรสักอย่าง แต่ไม่มีอะไรช่วยได้ นอกจากความหวาดกลัวที่ก่อตัวขึ้นในใจ
ทันทีที่ประตูเปิด เธอก็เข้าใจทันที
จีน่านั่งอยู่บนเก้าอี้ ไขว่ห้าง จิบไวน์อย่างสบายใจ รอยยิ้มเยาะเย้ยฉายชัดบนใบหน้า
“ว่าไงคะคุณพิ้ง วันนี้เป็นเจ้าสาวไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่อยู่ในงานล่ะ”
เสียงทักทายเบาๆแต่เต็มไปด้วยความสะใจ
พิชชาเงยห
