“กลับคอนโดเลยรึเปล่าคะ…หรือเราจะไปไหนกันต่อ”
พิชชาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ความสุขที่เอ่อล้นอยู่ในอกยังคงฉายชัดบนใบหน้า
“ผมยังไม่บอกได้ไหม…เดี๋ยวไปถึงคุณก็รู้เอง”
โจฮันหันมามองเพียงแวบหนึ่ง ก่อนยกมุมปากขึ้นน้อยๆ
พิชชาพยักหน้าหงึกๆไม่เซ้าซี้ต่อ เธอเชื่อใจเขาเสมออยู่แล้ว
เวลาผ่านไปพักใหญ่ จู่ๆเขาก็ตีไฟเลี้ยวจอดข้างทาง เขาก็เอื้อมไปหยิบเนกไทจากเบาะด้านข้าง
“ทำอะไรคะ”
เธอมองเขาด้วยแววตาสงสัย
“ปิดตาก่อนสิ”
คำตอบสั้นๆมาพร้อมรอยยิ้มลึกลับ
พิชชาไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้เขาคล้องเนกไทผืนหรูปิดดวงตาอย่างว่าง่าย ทุกอย่างรอบกายมืดสนิท เธอรับรู้เพียงเสียงเครื่องยนต์และไออุ่นจากมือใหญ่ที่คอยกุมมือเธอไว้เป็นระยะ
“โจฮัน ถึงรึยังคะ คุณแกล้งอะไรฉันรึเปล่าเนี่ย”
ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว แอบบ่นออกมาเมื่อเวลาล่วงเลยไปพอสมควร
“ใกล้แล้ว ใจเย็นๆ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มตอบกลับอย่างใจเย็น
ไม่นานนัก รถก็ชะลอและห
