ครบสัปดาห์พอดิบพอดีหลังจากที่มนนัทธ์ธรกลับมาจากบ้าน ดูเหมือนว่าช่วงนี้งานของพิชญุตม์จะยุ่งกว่าปกติ ตอนเช้าก็ออกจากบ้านตั้งแต่เช้าก่อนแปดโมง ข้าวก็ไม่กิน กาแฟก็ไม่ดื่ม ตอนเย็นกว่าจะกลับถึงบ้านก็สี่ห้าทุ่ม เป็นแบบนี้มาเกือบสัปดาห์ เพิ่งจะมีวันนี้ที่เขามีเวลานั่งดื่มกาแฟตอนเช้าก่อนออกไปทำงาน
“วันศุกร์นี้ผมจะไปสิงคโปร์นะครับ ไปสองวัน กลับมาเย็นวันอาทิตย์”
“อือ ก็ไปสิ” คนตอบคือคุณหญิงพิมพรที่นั่งทานข้าวอยู่ที่นั่งหัวโต๊ะเช่นทุกวัน
“มีพาสปอร์ตหรือเปล่า?”
“ถามอะไรของแกหะตาพิช ไปต่างประเทศเป็นร้อยรอบจะไม่มีได้ยังไง หรือแกคิดว่าแม่แกใช้บัตรประจำตัวประชาชนเช็กอิน เขาคงให้ฉันขึ้นเครื่องหรอกนะ พาสปอร์ตก็อยู่ในตู้เล็กในห้องนอนนั่นแหละ ถ้าจะใช้ก็ให้แหม่มขึ้นไปเอา” คนเป็นแม่ตอบลูกชายยาวเหยียด
ทว่า...
“ผมถามมนครับไม่ได้ถามแม่”
คุณหญิงพิมพรมองค้อน “แล้วฉันจะไปรู้ไหม ก็นั่งกันอยู่สองคน แกไม่บอกว่าถา
