"มนไปไหนครับ"
คุณหญิงพิมพรถึงกับมองค้อนเมื่อได้ยินคำถามของพิชญุตม์ที่พูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน
"แกจะถามอะไรทุกวี่ทุกวันหะตาพิช กลับถึงบ้านปุ๊บถามปั๊บ กะจะให้หนูมนนั่งรอแกอยู่ที่บ้านทุกวันเลยหรือไง ปล่อยให้เขามีเพื่อนมีสังคมของเขาบ้างสิ อย่าลืมนะว่าเมียแกเพิ่งอายุยี่สิบสามไม่ได้แก่ผมหงอกอย่างแม่แกที่จะได้นั่งอยู่แต่ในบ้านทั้งวี่ทั้งวัน"
ทีเมื่อก่อนละไม่ชอบไม่อยากแต่ง มองเขาตาขวางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จ้างเขาให้หย่าตั้งแต่วันแรกที่เข้าหอก็เคยมาแล้ว พอมาตอนนี้ล่ะติดเขาแจ จะกินข้าวก็มน ดื่มน้ำก็มน เข้าห้องน้ำก็มน อะไรมันจะเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือได้ไวขนาดนั้น
“ผมถามคุณแม่ก็แค่ตอบ มันไม่ได้ยากอะไร”
“ถ้าฉันไม่ตอบแล้วแกจะทำไม ตัดแม่ตัดลูกกับฉันงั้นสิ”
“มนไปไหนครับป้าเจี๊ยบ”
"โน้นค่ะ ปาร์ตี้ของเปรี้ยวกับพวกนังแหม่มอยู่หลังบ้านโน้น"
"ของเปรี้ยว?"
"ก็พวกมะม่วง มะยม มะดัน สารพัดมะค
