บทที่ ๔
"อย่าเพิ่งทิ้งกันไปสิใบหยก รอธีก่อน"
"อ๊ะ! ธีอย่าแกล้งหยกสิ หยกไม่ไหวแล้ว"
ผมได้ยินดังนั้น เอวสอบก็ยิ่งเพิ่มจังหวะหนัก ๆ เน้น ๆ กระแทกโหนกนูนของเธออย่างบ้าระห่ำ ราวกับคนหิวโซที่เจอเมนูอาหารที่ชอบอยู่ตรงหน้า ร่างของเธอกระแทกลงมารับแรงกระแทกที่ส่งให้จนตัวโยน ผิวขาว ๆ ของเธอเวลาต้องไฟแล้วมันช่างสว่างจ้าสร้างอารมณ์ให้ผมเป็นอย่างมาก
"หยก ใบหยก! ผมปวดหัว ขอน้ำหน่อย"
ผมและเธอชะงักค้างหันไปมองที่โซฟาพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงของไอ้ต้าร์ มันร้องเรียกเมียตัวเอง ใบหยกลุกขึ้นมานั่งตาเบิกโพลงราวกับคนทำผิดร้ายแรง เราสองคนหันไปมองที่โซฟาโดยที่แก่นกายของผมยังไม่ถูกชักออกมาจากตัวเธอเลยแม้แต่น้อย
"ใบหยก! ขอน้ำหน่อย อยู่ไหมเนี่ย"
เสียงของไอ้ต้าร์ยังคงเรียกชื่อใบหยกไม่ขาดสาย แต่ยังไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นมาจากโซฟา คาดว่าน่าจะเมามาก ผมเอามือปิดปากใบหยกไว้ ไม่ให้ส่งเสียงเพราะกลัวไอ้ต้าร์จะลุกขึ้นมา เม
