บทที่ ๒
เมื่อทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว โฉมฉายจึงออกมาเดินเล่นหน้าบ้านก็กำลังพบเข้ากับคนงานสองคนของเธอกำลังนั่งพักกันใต้ต้นไม้ที่สวนหน้าบ้านพอดี
“เป็นอย่างไรกันบ้างวันนี้ เหนื่อยกันไหม ยัยจิ๋วใช้งานอะไรพวกนายหนักไปหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับคุณนาย สบายมากครับ”
“ใช่ครับคุณนาย”
“งั้นก็ดีแล้ว แล้วเรื่องที่พงที่พักเป็นอย่างไรบ้าง”
“ความจริงพวกผมบ้านก็อยู่แถวนี้เองคุณนายให้พวกผมกลับไปที่บ้านก็ได้นะครับ”
“นั่นสิครับ ไม่อยากรบกวนคุณนายด้วย”
“พวกนายไม่อยากอยู่ร่วมชายคาเดียวกับฉันหรอ ถึงอยากกลับบ้านกันนัก”
“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นครับ คือว่า ..”
“งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม หรือว่าพวกนายคิดถึงเมียที่บ้าน”
“พวกผมไม่มีเมียหรอกครับ”
“งั้นก็ดีสิ ไม่น่ามีปัญหาอะไร ฉันอยู่กับจิ๋วสองคนมันเหงานะ”
คุณนายโฉมฉายพูดประโยคนี้เบา ก่อนจะเดินไปใกล้คนทั้งคู่ที่กำลังยืนนิ่งเป็นรูปปั้น มือเรียวของเธอกรีดกรายไปตามอกข
