ตอนที่ 4 เงียบแล้วหัดฟังบ้างสิคะ!!
1540 คำ
เขามองเธอด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่ลุ่มลึกเกินคาดเดา อลิศไม่ชอบเขาเอาเสียเลยเพราะตั้งแต่เธอฝึกงานอยู่ที่นี่เกือบเดือน พบเขาไม่กี่ครั้งและทุกครั้งก็เจอแต่ปัญหาซึ่งเขาก็ไม่เคยให้โอกาสใครได้อธิบาย เพียงแค่ด่า ต่อว่าและเดินออกไป
“คุณพูดอะไร ก็ยานี่….”
“คุณก็ดูก่อนสิคะแล้วค่อยด่า”
“นี่คุณ!! หัดมีมารยาทหน่อย คุณเด็กกว่าผมตั้งกี่ปี”
“ก็เงียบแล้วหัดฟังบ้างสิคะ!! กำลังจะพูดอยู่นี่ยังไงถ้าคุณไม่เงียบแล้วฟังจะรู้เรื่องไหมล่ะคะ”
หมอภาสโกรธจนหน้าแดงก่ำ ชีวิตเป็นอาจารย์แพทย์มาเกือบสามปียังไม่เคยมีครั้งไหนหรือคนไหนกล้าตะเบ็งเสียงหรือตะคอกเขาแบบที่เธอกำลังทำมาก่อน
“สองนาที”
“ก็แค่นั้นแหละ ฟังคนอื่นบ้างจะตายหรือยังไง”
“พูดมาได้แล้ว!!”
“โอ๊ย!! พูดแล้วค่ะ คุณหมอดูนี่ค่ะ”
อลิศวางถุงยาที่เขาบอกว่าผิดลงที่โต๊ะของเขาซึ่งนั่นยิ่งทำให้เขามีโทสะที่รุนแรงขึ้น เขาไม่รู้เลยว่าเธอต้องการจะพูดอะไร
“อะไร โยนถุงยาใส่ผมแล้วคิดว่าผมจะเข้าใจอะไร คุณจะบอกว่าผมเป็นคนใส่ร้ายคุณโดยการใส่ยานี่ลงในถาดหรือไง”
“ใช่ค่ะ”
“นี่คุณ!! มากไปแล้วนะ!!”
“ก็เพราะหมอเป็นแบบนี้ไงล่ะคะ ฟังอะไรก็ฟังไม่จบไม่เคยฟังอะไรเลยและคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดถูกอยู่คนเดียวแต่หมอรู้ไหมคะว่านั่นน่ะ โง่ที่สุด!!”
“นักศึกษา!!”
“ฉันชื่ออริศรา!! แล้วก็เงียบก่อนฉันกำลังจะเล่า”
เสียงหายใจแรงของเขาทำให้เธอรู้ว่าเขาจะทนฟังเธอได้อีกไม่นานเพราะความไร้มารยาทและไม่มีกาลเทศะของเธอ แต่เธอกลับดึงเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เขาอย่างสงบเมื่อบอกให้เขาเงียบแล้ว
“คุณหมอดูนะคะ ถุงยาในถาดนี้คุณตรวจแล้วว่าไม่ผิดปกติใช่ไหมคะ”
“ใช่ ผมตรวจแล้วทุกอย่างถูกต้องตามที่เขียน”
“มีแค่ถุงนี้ใช่ไหมคะที่ผิด”
“อืม แล้วยังไงคุณยังจะ….คุณกำลังจะพูดอะไรนักศึกษา”
“อลิศกำลังจะบอกว่า นี่ค่ะ”
เธอดึงถุงซิปล็อกที่เธอเตรียมเอาไว้ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอและวางที่โต๊ะของเขา หมอภาสมองถุงซิปล็อกและสลับขึ้นมามองหน้าเธอ เขาจึงหยิบขึ้นมาดูถุงที่เขาแยกเอาไว้
“ถุงนี่…เป็นคนละสีกับ….”
“ใช่ค่ะ”
“คุณกำลังจะพูดอะไร กำลังจะบอกอะไรกับผม”
“อลิศกำลังจะบอกคุณหมอว่าครั้งนี้ไม่ได้ผิดที่อลิศจัดยาให้คุณ แต่มีคนที่จงใจอยากจะกลั่นแกล้งเด็กฝึกงานโดยการเปลี่ยนยาเพื่อให้คุณหมอด่าพวกเราค่ะ”
“ว่ายังไงนะ ทำไม…”
“หมอน่าจะรู้เหตุผลนี้ดีกว่าพวกอลิศนะคะ นี่คือเหตุผลที่อลิศเองก็อยากถามพวกคุณที่เป็นบุคลากรในโรงพยาบาลเช่นกันว่า ทำไมต้องแกล้งเด็กฝึกงานที่อยากเรียนรู้และหาประสบการณ์อย่างพวกเราด้วย”
เป็นครั้งแรกที่หมอภาสนิ่งไปแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะสงสัยตั้งแต่คำที่อลิศพูดตรงทางเดิน ก่อนที่เขาจะทดสอบโดยสั่งให้เธอจัดยาอีกครั้ง
และเมื่อคำพูดของเธอที่พูดตรงทางเดินทำให้เขานึกสงสัยมากกว่าเดิม จึงอยากพิสูจน์ก็เลยเดินตามพวกเธอไปที่ห้องยากลับไปพบกับพวกเธอทะเลาะเพื่อแย่งถาดยาเจ้าปัญหานี้แต่นึกไม่ถึงว่า…จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“หมายความว่า….”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเราถูกกระทำ ก่อนหน้านั้นยาที่ถูกจัดไปให้ผู้ป่วยของคุณหมอ ต้องบอกว่าเฉพาะของคุณหมอภาสเท่านั้นที่มีปัญหาจนเพื่อนของอลิศอยู่แผนกนี้อีกไม่ได้ ถูกสั่งย้ายไปห้องปฏิบัติการ”
“คุณกำลังจะบอกว่า…”
“อลิศไม่ได้ใส่ร้ายใคร แต่ก็อย่างที่คุณหมอเห็นนะคะ เพราะที่จริงแล้วยาที่อลิศจัดจะใส่ถุงซิปล็อกที่ไปเบิกมาเองเพื่อป้องกันเรื่องนี้โดยเฉพาะ และจะไม่มีการจัดยาไว้และส่งต่อคุณเภสัชสุดสวยนั่นแต่จะส่งไปที่เค้าน์เตอร์จ่ายยาเลย หลายวันมานี้ก็เลยไม่มีปัญหาค่ะ”
หมอภาสนิ่งไปกับสิ่งที่เธอเล่า เขาไม่มีทีท่าอะไรที่แสดงออกมาให้เธอรู้เลยว่าคิดอะไรอยู่ สายตาเขาจดจ้องอยู่กับถุงยาที่ผิดปกติในมือและไม่มองเธอเลย
“คุณหมอคะ”
“ผมรู้แล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“แล้ว…เรื่องนี้”
“ผมจะคุยกับทีมงานที่ดูแลพวกคุณอีกที วันนี้กลับไปได้แล้ว”
“ก็ได้ค่ะถ้าหมอว่าอย่างนั้นก็…ขอบคุณที่รับฟังปัญหานะคะ”
อลิศเดินออกไปอย่างว่าง่ายเพราะในที่สุดเรื่องที่เธออยากพูดมาหลายวันนี้ก็ได้พูดได้บอกไปหมดแล้วว่าสาเหตุที่พวกเธอเจอไม่ได้เกี่ยวข้องกับความไม่เป็นมืออาชีพของพวกเด็กฝึกงานแต่เกิดจากปัญหาภายในต่างหาก
เมื่อเธอออกมาก็พบกับคนที่อยากเจอมากที่สุดในโรงพยาบาลนี้พร้อมกับยิ้มที่สดใสของหมอกิตที่ส่งมาให้เธอ
“อลิศ ไม่ได้เจอกันนานเลยเป็นยังไงบ้าง”
“คุณหมอกิต”
“อ้อจริงสิขอบใจนะสำหรับคุกกี้วันก่อน อร่อยมากเลย"
“ไม่เป็นไรค่ะ ดีใจที่คุณหมอชอบนะคะ”
“ว่าแต่วันนี้มาทำอะไรที่นี่เหรอ หรือว่าถูกดุอีกแล้ว”
“เปล่านะคะ อลิศก็แค่เอารายงานมาให้คุณหมอภาสน่ะค่ะ”
“อ้อ เป็นแบบนี้นี่เองงั้นไปกินกาแฟด้วยกันสิ นี่ก็เลิกงานแล้วนี่”
“จะ…จริงเหรอคะ”
“จริงสิ ตอบแทนเรื่องคุกกี้วันก่อนไง ไปเถอะผมมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวต้องกลับมาตรวจคนไข้ต่อ”
“ได้ค่ะ ๆ ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
“เรียกพี่กิตเหมือนเดิมก็ได้ รวิศสบายดีใช่ไหม”
“สบายดีค่ะยังดุเหมือนเดิม”
“ไม่มีเวลาไปหาเลย อ้าวหมอภาส!!”
อลิศหันไปมองหมอภาสที่เดินมาจากด้านหลังและรอลิฟต์ที่เดียวกับพวกเขา เธอหุบยิ้มและหยุดพูดไปในทันทีเมื่อเขาปรากฏตัวแต่ดูเหมือนว่าหมอภาสจะไม่ได้สนใจเธอ
“คุณจะไปไหนเหรอ แวะไปกินกาแฟกับพวกเราก่อนไหม”
เขาเหลือบไปมองอลิศที่ยืนก้มหน้า ดูก็รู้ว่าถ้าเขาไปด้วยเธอคงลำบากใจและคงทำให้บรรยากาศเสียแน่นอน
“ไม่ล่ะ ผมรีบไปธุระ”
“อ่อ ชั้นไหนล่ะ”
“ชั้นเดียวกันนั่นแหละ”
“อ้อ เอออลิศแล้วรวิศตอนนี้เป็นยังไงมันยังบ้างานจนโสดเหมือนเดิมอีกเหรอ”
“เอ่อ….ค่ะ พี่รวิศยังไม่มีแฟน..ค่ะ”
“อะไรกันเกร็งทำไม หมอภาสก็เข้า ๆ ออก ๆ บ้านอลิศบ่อย ๆ พวกเราสองคนเมื่อก่อนเป็นแขกประจำของรวิศเลยนะ ทำไมถึงได้เกร็งกับพวกพี่แบบนั้นล่ะ”
อลิศจะพูดว่าเธอจำหมอภาสไม่ได้เลยก็เกรงว่าจะทำร้ายความรู้สึกของคนที่ยืนหันหลังเธอมากเกินไปแต่ในความทรงจำของเธอ หมอศุภกิตต์เป็นรักแรกพบของเธอจะอยู่ในความทรงจำมากกว่าจนตอนที่พี่ชายเธอบอกว่า
“อ๋อวันนี้ไอ้กิตไม่มาหรอกไปดูหนังกับแฟนมันน่ะ”
วันนั้นจำได้ว่าเธอร้องไห้ทั้งคืนเพราะรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว ในวันนั้นเหมือนว่าพี่ชายของเธอกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์กับเพื่อน ๆ อีกสองคนซึ่งเธอไม่ได้ใส่ใจว่าเป็นใครเพราะเธอจะจำเพียงแค่ศุภกิตต์ที่คุยเก่งและชอบชวนเธอเล่นเกมมากกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ ของพี่ชายเธอ
“ อลิศยังชอบกินบลูเบอร์รี่ปั่นอยู่หรือเปล่าล่ะ”
“พี่กิตยังจำได้อยู่เหรอคะ”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ครั้งนั้นจำได้ว่ารวิศลืมซื้อกลับมาให้ อลิศก็เลยงอนไปนานเลยนี่ จน….”
“ครับ!! ผมกำลังจะไปครับ เดี๋ยวเจอกันครับ”
ลิฟต์ถึงชั้นล่างพอดี หมอภาสเดินออกไปโดยไม่ได้หันมามองทั้งคู่อีกเลยเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในคาเฟ่ต์ชั้นแรกของโรงพยาบาล อลิศหันไปมองหมอภาสที่เดินไปยังแผนกประชาสัมพันธ์และเดินตามหมอกิตเข้าไปในร้านกาแฟ
เธอพึ่งสังเกตสายตาของคนในร้านที่มองพวกเธอ หมอกิตขึ้นชื่อว่าเป็นหมอที่หน้าตาดีและมีเสน่ห์เพราะเขาพูดเก่งและคุยง่ายกว่าหมอคนอื่น ๆ
“อลิศ แล้วอลิศล่ะครับตอนนี้ยังไม่มีแฟนอีกเหรอ”
“คะ อลิศเหรอคะ ยังหรอกค่ะเอาเวลาที่ไหนมาหาแฟนล่ะคะ”
“ถ้าอย่างนั้น เราลองคบกันไหมครับ”
- ผู้เขียน
