ลิขิตรักยอดดวงใจ

ขอโทษ...2

ชายหนุ่มขยับเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง ก่อนที่ตัวเขาจะเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกสับสนกับบุคลิกของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดชายหนุ่มถึงทำตัวอ่อนโยนเช่นนี้

“คุณสั่งอาหารมาจากข้างนอกเหรอ” ปาลิดาเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เธอเงียบอยู่นาน

“เปล่า...ผมทำเอง” ภูษิตกล่าวในขณะที่เขายังก้มรับประทานอาหารอยู่

“คุณเนี่ยนะ..ไม่น่าเชื่อ” ปาลิดาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ใช่...นี่คุณดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ สมัยที่อยู่เมืองนอกผมก็ทำอาหารทานเองตลอด” ภูษิตยังคงก้มหน้าก้มตารับประทานอาหาร แต่ก็มิวายที่จะอธิบายกับหญิงสาว ซี่งเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

“คุณใส่อะไรลงในนี้หรือเปล่าเนี่ย ยิ่งรู้ว่าคุณทำฉันยิ่งไม่กล้ากิน” ปาลิดาแกล้งเย้าชายหนุ่ม นั่นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยข้าวต้ม ก่อนที่เขาจะใช้ช้อนตักข้าวต้มในถ้วยของหญิงสาวขึ้นมารับประทานเพื่อให้เธอมั่นใจ

“ถ้าผมใส่ ผมคงตายก่อนคุณ คราวนี้จะทานได้หรือยัง” ภูษิตเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่น

“ก็ได้....” ปาลิดากล่าวจบเธอจึงตักข้าวต้มรับประทาน เธอต้องยอมรับว่าชายหนุ่มทำอร่อยมาก แต่เธอคงไม่ชมให้เขาได้ใจหรอก

ภูษิตแอบลอบมองหญิงสาวที่รับประทานอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความพึงพอใจ นานแล้วที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใคร ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากปกป้องคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านหน้านี้เหลือเกิน ตอนนี้ทางเลือกที่ดีที่สุดเขาควรจะให้เธออยู่ที่นี่สักพัก จนกว่าเขาจะจัดการกับคนที่คิดร้ายกับเธอได้

หลังจากที่ชายหนุ่มและหญิงสาวทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็จัดการพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า เพราะที่ห้องของเขาไม่มีเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิง ในตอนแรกปาลิดาไม่อยากออกไป แต่พอคิดว่าการอยู่ที่นี่กับเขาสักพัก น่าจะดีกว่าการที่เธอกลับไปโดยที่ยังไม่รู้ว่าใครคือคนที่คิดร้ายกับเธอ

“ช่วยพาคุณผู้หญิงไปเลือกเสื้อผ้าของเธอหน่อยครับ” ภูษิตกล่าวกับพนักงานของร้าน หลังจากที่เขาพาปาลิดาเข้ามายังร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนม ซึ่งเขามองแล้วว่ามีทางเข้าออกทางเดียว หญิงสาวคงหนีไปไหนไม่ได้อย่างแน่นอน

“ฉันเลือกเองก็ได้ค่ะ” ปาลิดากล่าวกับพนักงานร้าน ตอนนี้เธอรู้สึกราวกับว่าเป็นนักโทษที่มีผู้คุมหน้าตาดีอย่างเขามาคอยควบคุมตัวเธอ

“ตามใจเขาเถอะครับ” ภูษิตกล่าวกับพนักงานของร้าน ก่อนที่เธอจะเดินนำปาลิดาเข้าไปในส่วนเสื้อผ้าสตรี

“แหม...คุณนี่โชคดีจังเลยนะคะที่แฟนคุณตามใจคุณทุกอย่าง” พนักงานร้านกล่าวกับปาลิดาด้วยความอิจฉา

หญิงสาวได้แต่ยิ้มให้และไม่ตอบอะไร ก่อนที่เธอจะเลือกชุดเพียงไม่กี่ชุด เพราะเธอคิดว่าเธอคงพักอยู่กับเขาไม่นาน เดี๋ยวเรื่องทุกอย่างคงคลี่คลาย แต่พอพ่อเจ้าประคุณเห็นของที่เธอเลือกเท่านั้น เขาสั่งให้พนักงานเอามาเพิ่มอีกราวยี่สิบชุด เธอได้แต่ส่ายหัวให้กับความเจ้าบงการของเขา แต่เธอก็เหนื่อยเหลือเกินที่จะตอบโต้คนอย่างชายหนุ่ม

เมื่อชายหนุ่มพาหญิงสาวซื้อสิ่งของที่จำเป็นเรียบร้อยแล้ว เขาก็จัดการพาเธอกลับมาที่คอนโด ก่อนจะให้บอดี้การ์ดของเขาเฝ้าเธออยู่ที่หน้าประตู หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย นี่เขาทำราวกับเธอเป็นนักโทษของเขา เธอควรจะจัดการกับเขาอย่างไรดี ปาลิดาได้แต่คิดวิธีเอาคืนชายหนุ่มให้สาสม