ตอนที่ 4 ฉลาม
793 คำ
แสงแดดยามเช้ากระทบใบหน้าหวานทำให้ต้องลืมตาตื่นอย่างช่วยไม่ได้ ตาเรียวเล็กกะพริบถี่เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงในขณะนี้ แขนขาวที่ถูกคลุมไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำดันผ้าห่มสีขาวออกจากตัว
“กันตา เธอต้องไปจากที่นี้...” สมองสั่งการให้กันตาพาตัวเองออกไปจากที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่เมื่อนึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นก็ทำให้เธอชะงักก่อนเท้าจะสัมผัสพื้น สายตาพลันเห็นกระดาษโน้ตที่แปะไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง
‘ในตู้เย็นมีอาหาร เธออุ่นกินได้เลย แล้วรอฉันกลับมา ...ฉลาม’
“ฉลาม?” กันตาอ่านทุกตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยภาษาไทย เสียงหวานแผ่วเบา สงสัยในชื่อที่ลงท้าย
“เอาไงดี” กันตาชั่งใจ ไม่รู้ว่าตัวเองควรไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ หรือรอเจ้าของกระดาษโน้ตกลับมาก่อน
โครกคราก~~
เสียงท้องร้องดังสนั่น
“กินก่อนล่ะกัน แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อ” กันตาลูบท้องของตัวเอง ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย
ก่อนจะออกจากห้องนอนโทนน้ำเงินเท่ขรึม สายตาก็ปะทะกับรูปภาพขนาดใหญ่ ใบหน้านั้นหล่อเหลาชวนฝัน และเป็นเจ้าของวงแขนที่คอยปลอบประโลมเธอให้คลายจากความโดดเดี่ยวที่เกาะกินใจ
“เท่จัง” กันตามองไปยังดวงตาอันทรงเสน่ห์ ทุกส่วนบนใบหน้าทำให้หัวใจเต้นแรง
“A K I N AKIN อคิณ? ฉลาม?” กันตาสงสัยในชื่อที่ปรากฏบนรูปภาพนี้กับชื่อที่เขียนไว้ในกระดาษโน้ต
โครกคราก~~
เสียงท้องร้องดังประท้วงขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่ก็ร้องจัง” กันตาจำต้องละทิ้งความสงสัย เพราะความหิวเล่นงาน เข้าใจความหมาย หิวจนไส้กิ่ว ก็วันนี้
“ผัดกะเพรา มีไข่ดาวด้วย” นับเป็นครั้งแรกบนผืนแผ่นดินเกาหลีที่เธอรู้สึกดีใจมาก เพียงได้เห็นอาหารธรรมดาๆ อาหารที่เขาเตรียมไว้ให้
กันตาจัดการอุ่นอาหาร แล้วนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย อร่อยจนน้ำตารินไหล คิดถึงอาหารไทย คิดถึงเมืองไทย
Sol Entertainment
“แบบนั้น ดีมาก สุดยอด ขอเซ็กซี่กว่านี้ เยี่ยม ดึงเสน่ห์ออกมา สายตาเร่าร้อน นั่นละ ขอแบบอยากแผดเผาเธอด้วยอ้อมกอด เยี่ยมมาก” เสียงเอ่ยชมของช่างภาพที่ได้ดั่งใจดังไปพร้อมกับเสียงกดรัวชัตเตอร์
วันนี้อคิณโพสต์ท่าได้อย่างลื่นไหล ไม่ว่าช่างภาพจะให้ถ่ายทอดเสน่ห์อันเย้ายวนแบบใดเขาก็สามารถทำได้อย่างดีเยี่ยม ท่วงท่าเซ็กซี่ สายตาเร่าร้อนที่ไม่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องหวั่นไหวนั้น ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน จนทุกคนแปลกใจ
“โอเคครับ” เสียงของช่างภาพหลังจากได้ภาพศิลปินเพื่อนำไปใช้ทำโปรโมตอัลบั้มเพลง
“วันนี้อคิณทำได้ดีมาก” จีน่า ผู้อำนวยการฝ่ายโปรดักชั่น มาพร้อมกับรอยยิ้มพราวเสน่ห์ ชื่นชมความสามารถของอคิณในวันนี้
“ขอบคุณครับ” น้ำเสียงของอคิณเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
“เย็นชาจังเลยนะ” แม้จะคุ้นชินกับความเย็นชาของอคิณ เพราะเขาเป็นเช่นนี้เสมอ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนา
“เสร็จงานแล้วผมขอตัว” ในเวลานี้ใจของอคิณไปอยู่กับหญิงสาวที่นอนหลับใหลบนเตียงของเขา ไม่รู้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมากินอาหารที่เขาตั้งใจทำให้เธอแล้วหรือยัง แล้วเธอจะยังรอเขาไหม
“เชิญทุกคนที่ห้องประชุม ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนทราบ เราจะเปลี่ยนแผนโปรโมต”
ในเมื่อเป็นเรื่องงานจึงไม่อาจปฏิเสธได้ ผู้เกี่ยวข้อง รวมทั้งศิลปิน จึงต้องเข้าร่วมประชุม
อิฐเก่าๆ สีคล้ำกำลังกลืนหายไปกับความมืด ขาที่ก้าวย่างเดินช้าลงเรื่อยๆ และสุดท้ายก็หยุดเดิน ร่างเล็กมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีม่วง แสงของดวงอาทิตย์กำลังหายไป เธอถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินต่อ แสงไฟตามทางเท้าค่อยๆ ถูกเปิดขึ้นเป็นระยะทำให้พอมองเห็นทางได้บ้าง แม้จะไม่สว่างนัก และหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะทรุดนั่งลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา เพราะเขากลัวความมืด
การอยู่คนเดียวในความมืดคือสิ่งที่กลัวที่สุด แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น กันตาเริ่มชินกับความมืดตั้งแต่มาอยู่กับครอบครัวใหม่ของแม่ที่เกาหลี ก่อนจะรู้สึกถึงแรงฉุดรั้งจากแขนเรียวเล็ก จนเธอปะทะกับอกกว้างของชายร่างสูงตามแรงดึง
“ฉันบอกให้เธอรอ ทำไมเธอถึงไม่รอฉัน กันตา”
- ผู้เขียน
