“เออ...มาริน มิรา ทำไมจ้องน้าไดชิคนหล่อแบบนั้นล่ะครับ” สองเด็กหญิงตัวน้อยมาถึงห้องอาหาร ก็เอาแต่จ้องหน้าไดชิอย่างจับผิด คนหนึ่งเท้าเอว คนหนึ่งกอดอก
“น้าไดชิป่วยเป็งโยกฉำออย มายิงยู้” มารินทำเป็นรู้ทัน น้าไดชิป่วยเป็นโรคสำออย ทั้งที่ความเป็นจริงน้าฉลามเป็นคนบอก
“น้าไดชิฉำออย ฉำออยมากๆ” มิราเน้นย้ำ
“มารินกับมิราจะบอกว่าน้าแกล้งป่วยใช่ไหม”
“ใช่” สองสาวน้อยพยักหน้าขึงขัง
“น้าไม่ได้แกล้งป่วยนะครับ แค่กๆๆ เนี่ย น้ายังไออยู่เลย แค่กๆ” ไดชิออกอาการไออย่างหนักขึ้นมาทันที
“ฉัยไม่ดี ฉะแดงเก่งมาก โป้งแย้ว” มารินกับมิราโกรธน้าไดชิ คนนิสัยไม่ดี ทุกอย่างเป็นการแสดงที่เก่งมาก สะบัดหน้าเชิด หันหลังให้ แล้วกอดอกด้วยใบหน้างอเง้า
“น้ายอมรับก็ได้ครับว่าแกล้งป่วย” ไดชิรู้สึกไม่ดีที่แกล้งเด็กหญิงตัวน้อยฝาแฝด
“โป้ง” มารินกับมิราเอี้ยวหน้าไปมองคนรับสารภาพ พร้อมยกนิ้วโป้งโกรธเคือง
“ถ้าน้าให้นอนด้วยมารินก
