“...กันตาต้องมารับเคราะห์แทนฉัน เพราะฉัน กันตาถึงต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้” พอได้สติกาอินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง พร่ำเอ่ยโทษตัวเองด้วยความรู้สึกผิดที่ต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายนี้ เรื่องอิจฉาริษยาระหว่างพี่น้องต่างแม่ แต่คนไม่รู้เรื่องราวต้องมารับเคราะห์
“พี่อย่าโทษตัวเอง”
“จะไม่ให้ฉันโทษตัวเองได้ยังไง ถ้าฉันไม่ให้เสื้อกันตาใส่ กันตาก็ไม่ต้องมารับเคราะห์แทนฉัน คนพวกนั้นต้องการตัวฉัน ไม่ใช่กันตา เพราะฉัน...” ไดชิโอบกอดปลอบประโลมร่างสั่นเทิ้มจากการร้องไห้อย่างหนัก
หลังจากพากาอินส่งโรงพยาบาลหกชั่วโมง นักสืบและบอดีการ์ดก็พบตัวกันตาที่บ้านร้าง แถบชานเมือง จึงรีบรายงานผู้เป็นนาย และนำตัวผู้หญิงของนายส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
ฉลามที่ได้รับรายงานเป็นระยะ รีบบึ่งรถไปหาด้วยใจที่ร้อนรน และจากสภาพอันบอบช้ำหนักของกันตาทำหัวใจเขาแทบแตกสลายด้วยความสงสารจับใจกับความโหดร้ายที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ
