กันตานั่งอยู่บนเตียงที่เธอเคยนอนมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกประหม่าด้วยความเก้อเขิน เพราะสถานะความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป
“ยังเจ็บอยู่ไหม” ฉลามนั่งลงบนเตียง ยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปเกลี่ยปอยผม และจับไปทัดหู อยากเห็นใบหน้าเนียนให้ชัดเต็มตา เสียงที่ถามออกไปล้วนห่วงใย
“ยังเจ็บอยู่ ยังทำไม่ได้นะคะ” เสียงนั้นลนลานเช่นเดียวกับสีหน้า
“คิดอะไรอยู่” ปลายนิ้วชี้เคาะที่ปลายจมูกโด่งเล็กของคนที่กำลังคิดไปไกล
“ก็พี่ฉลามถามว่ายังเจ็บอยู่ไหม...”
“พี่หมายถึงแผลที่ฝังยาคุม”
“อ้าว เหรอคะ” กันตาหน้าเหวอ แก้มร้อนผะผ่าว นึกอยากตบปากตัวเองที่พูดไปแบบนั้น
“ก็ใช่น่ะสิ ถามแบบนี้หรืออยากให้พี่ทำ” ฉลามเอ็นดูดวงตาใสไร้เดียงสา แขนแข็งแรงอุ้มคนตัวเล็กให้มานั่งบนตักในท่าหันข้าง โอบกอดเธอไว้ แล้วจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“ไม่ใช่นะคะ” กันตารีบปฏิเสธด้วยความเขินอาย
“อาบน้ำกันเถอะ จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช
