3 | PUNPANG - เขาเป็นมาเฟีย
1675 คำ
3
[PUNPANG]
เขาเป็นมาเฟีย
"คนไข้รู้สึกตัวแล้วครับ"
ฉันเปิดเปลือกตาหนักๆขึ้นแล้วมองรอบๆที่ที่ตัวเองอยู่ คนไข้รู้สึกตัวแล้วงั้นเหรอ? ฉันยังไม่ตายสินะ... แล้วนี่ก็คงเป็นคำพูดของหมอที่โรงพยาบาล
"ตรวจให้ละเอียดอีกครั้ง" เสียงใคร?
ยังไม่ทันมองหาเจ้าของเสียงม่านสีครีมก็ถูกรูดปิดซะก่อน ฉันนอนนิ่งให้หมอและพยาบาลตรวจอาการ มันแย่มากเลย ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย ทำไมฉันไม่ตาย ทำไมต้องมีคนไปช่วยฉันด้วย โลกใบนี้มันเลวร้ายเกินไปที่ฉันจะอยู่ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว
"พี่หมอคะ..."
"ครับ?"
"ฉีดยาให้หนูตายๆไปเลยได้ไหมคะ" หมอกับพยาบาลมองหน้ากัน ก่อนที่จะมีหนึ่งในนั้นแตะแขนฉันเบาๆ
"อยากกินอะไรไหม ที่นี่มีของอร่อยๆเยอะมาก กินอิ่มๆแล้วค่อยคุยกับพี่นะคะคนเก่ง"
ฉันหันมองคนเอ่ยประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เธอเป็นจิตแพทย์นี่เอง ฉันไม่ได้ป่วยหรอกแค่เหนื่อยๆกับชีวิต เรื่องมากมายทับถมจนฉันไม่รู้จะทำยังไง เพราะมันไม่มีใครช่วยฉันได้เลย
"ผมตรวจร่างกายดูแล้วทุกอย่างปกตินะครับ แต่เราจะให้แอดมิทสองวันดูอาการ พักผ่อน ทำใจให้สบายนะปลอดภัยแล้วครับ"
ทุกคนยิ้มให้ฉัน ส่วนมือของจิตแพทย์คนสวยก็คอยลูบแขนเบาๆไปด้วย
"น้องไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ ในโลกนี้ยังมีคนใจดีและน่ารักอีกเยอะเลย หนึ่งในนั้นคือพี่... อิอิ เดี๋ยวพี่ไปหยิบขนมก่อน เดี๋ยวมาคุยด้วยนะคะ^^"
เมื่อจิตแพทย์พูดจบม่านก็ถูกเลื่อนเปิดกว้าง และจังหวะที่ฉันหันมองตาม สายตาก็ประสานสบตากับใครบางคนพอดี เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ที่ปลายเตียงหน้าตาหล่อเหมือนหลุดออกมาจากนิยาย ตัวสูงมาก
แต่เมื่อมองไปข้างหลังเขาเห็นผู้ชายใส่สูทสีดำหลายคนภาพทุกอย่างที่กำลังสวยงามก็ดับวูบไป ฉันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และเอี้ยวตัวจะลงจากเตียงให้ได้
แต่งตัวแบบนี้ มีลูกน้องแบบนี้ เขาคือพวกมีอิทธิพลแน่ๆ
แม่ขายฉันให้ใครอีก!
"เดี๋ยวๆไปไหนคะคนไข้" พี่พยาบาลที่ยังอยู่คว้าแขนฉันไว้
"ปล่อยหนูค่ะ ปล่อยเถอะนะคะขอร้องล่ะ"
"เกิดอะไรขึ้นคะ?"
ฉันมองไปที่กลุ่มคนพวกนั้นแล้วกอดตัวเองไว้อย่างหวาดกลัว
"พะ พวกเขาจะทำร้ายหนู คนมีอิทธิพลพวกนั้นจะทำร้ายหนู"
"ไม่นะคะ คุณภาคิณช่วยน้องไว้และพามาส่งโรงพยาบาลค่ะ" ภาคิณ? ฉันส่ายหน้ารัว ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาจะช่วยโดยไม่หวังผลอะไร
"เป็นอะไรครับ? มีใครทำอะไรรึเปล่า" เสียงนุ่มที่เอ่ยถามทำให้ฉันชะงักและหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ เพราะภาพลักษณ์ภายนอกที่สวมสูทเนี้ยบและมีลูกน้องคอยประกบ เขาต้องเป็นคนดุ คนน่ากลัวไม่ใช่เหรอ?
"มีอะไรบอกได้นะ ถ้าช่วยได้... จะช่วยครับ"
ทำดีกับฉันเพื่อให้ฉันตายใจสินะ...
"แม่ขายหนูให้คุณอีกคนใช่ไหมคะ" คิ้วหนาของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวมาหาจนฉันต้องดึงผ้าห่มปิดตัวและจับมือพยาบาลไว้แน่น
"ยะ อย่าเข้ามาค่ะ"
"ขายให้อีกคน หมายความว่าไงครับ?"
ทุกคนที่มาหาฉันชอบถามคำถามนี้ ไม่มีใครรู้ว่าฉันถูกขายให้หลายๆคน และพ่อแม่ฉันก็โยนทุกอย่างมาให้ฉันรับคนเดียว ฉันหนีหัวซุกหัวซุนจนแทบจะเป็นคนไร้บ้านอยู่แล้ว
"ที่คุณช่วยหนูไว้แล้วอยู่รอถึงตอนนี้ คุณจ่ายเงินให้แม่ของหนูแล้วใช่ไหมคะ" เขาพยักหน้า
"เรื่องจ่ายเงินน่ะใช่ แต่ที่อยู่รอถึงตอนนี้เพราะอยากรู้ว่าน้องจะเป็นยังไง และปลอดภัยดีไหม"
ฉันยกมือไหว้ทันที
"งั้นปล่อยหนูไปได้ไหมคะ หนูขอร้องล่ะค่ะ แค่นี้หนูก็กลัวมากแล้ว หนูไม่มีความสุขในการใช้ชีวิตเลย คนอย่างพวกคุณทำให้หนูอยากตาย"
คุณคนนั้นเดินมาใกล้ๆแล้วลากเก้าอี้นั่งลง เขามองฉันด้วยสายตาราบเรียบแต่ริมฝีปากเผยยิ้มเล็กๆอย่างอบอุ่น
"ไม่ต้องกลัวนะ..."
"..."
"เล่าให้ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น"
การปลอบประโลมคงเป็นอีกวิธีที่นักล่าใช้ต้อนเหยื่อจนจนมุม ฉันไม่ปล่อยมือพี่พยาบาลเลย ฉันกลัวการอยู่กับพวกเขาที่สามารถทำได้ทุกอย่างแม้กับคนไม่มีทางสู้
"น้องไม่ต้องกลัวนะคะ คุณภาคิณเขาเป็นมาเฟียก็จริง แต่เขาใจดีนะ"
มะ มาเฟียเลยเหรอ?
พี่พยาบาลพยายามเกลี้ยกล่อมฉันอีกคน แต่แม่ขายฉันให้คนใหญ่คนโตและบรรดาเสี่ยๆ ไม่พอ ยังขายฉันให้มาเฟียอีกเหรอ แล้วแบบนี้ฉันจะหนีพวกเขารอดได้ยังไง
"คุณซื้อหนูจริงๆใช่ไหมคะ" ฉันตัดสินใจถามตรงๆอีกครั้ง
"ใช่ครับ พี่ซื้อหนูมาสิบล้าน"
หัวใจฉันแทบหยุดเต้น เงินมากขนาดนั้นฉันจะหนียังไงพ้น ฉันเริ่มร้องไห้ตัวสั่น หันมองไปที่ระเบียงที่เปิดหน้าต่างทิ้งไว้ แต่เหมือนพี่พยาบาลจะรู้ว่าฉันคิดอะไร... รีบกอดฉันไว้ทันทีแล้วลูบหลังปลอบ
และผู้ชายสูทดำที่ยืนอยู่ก็เดินไปปิดประตูระเบียงปิดม่านพรึบ!ทันที
"ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่มีใครทำอะไรน้องได้อีกแล้ว คุณภาคิณจะช่วยน้องนะ"
ฉันส่ายหน้าตอบพี่พยาบาล ทุกคนในห้องมีแต่คนแปลกหน้าฉันไม่กล้าไว้ใจใครเลย
"มันคงเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะจ่ายเงินช่วยหนูสิบล้านฟรีๆ หนูต้องตอบแทนอะไรคุณคะ จะจับหนูเป็นเมียเหมือนที่คนอื่นๆจะทำกับหนูใช่ไหม"
เขายิ้มให้ฉัน
"ไม่ขออะไรมากครับ เกรดสี่ทุกเทอม เป็นเด็กดีและสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ก็พอ ค่าเทอม ค่าหอ ค่าแต่งตัวพี่จะรับผิดชอบเอง"
คำตอบของเขาทำให้ฉันชะงักค้าง ในโลกดำมืดนี้และกับคนที่มีอิทธิพลแบบเขา มีด้วยเหรอที่จะไม่ต้องการอะไรตอบแทน
"คุณกำลังทำให้หนูตายใจ สุดท้ายหนูก็ต้องนอนกับคุณเป็นการตอบแทนใช่ไหมคะ..."
"ถ้าอยากนอนก็ได้ครับ"
อะไรนะ...
"พี่ไม่รับปากว่าน้องต้องนอนกับพี่รึเปล่า... เพราะนั่นมันคืออนาคต แต่พี่สัญญาว่าถ้าน้องไม่เต็มใจมันจะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด"
พยาบาลที่อยู่ข้างๆฉันพยักหน้ายืนยันก่อนที่พี่ผู้ชายสูทดำข้างหลังคุณภาคิณจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอเพื่อส่งให้ฉันอีกที แต่ฉันไม่รับแค่มองเท่านั้น
เพราะเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา มันทำให้ฉันไว้ใจใครไม่ได้นอกจากตัวเอง
"เป็นเอกสารลายลักษณ์อักษรว่าทางคุณภาคิณได้จ่ายเงินให้พ่อแม่ของน้องเป็นจำนวนสิบล้านบาท รวมถึงสัญญายกน้องให้อยู่ในการดูแลของคุณภาคิณ และไม่ใช่แค่นั้นคุณภาคิณยังสั่งห้ามไม่ให้พ่อแม่ของน้องขายน้องให้ใครอีก"
เมื่อทางนั้นเป็นฝ่ายอธิบายข้อมูลในกระดาษด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง ฉันจึงค่อยๆปล่อยมือพี่พยาบาลแล้วขอดูบ้าง อยากรู้ว่าที่เซ็นรับรองใช่ลายมือของแม่ไหม
ซึ่งมันใช่...
นอกจากนั้นยังมีลายเซ็นพ่อด้วย ลงวันที่ไว้เมื่อวานนี้เอง
"พะ... พ่อกับแม่ของหนูยังอยู่ไทยเหรอคะ"
ฉันถามเสียงสั่นเครือ ฉันคิดว่าพวกท่านหนีออกนอกประเทศไปแล้ว ถ้าอยู่ไทยทำไมไม่มาดูดำดูดีฉันเลย ทำไมต้องปล่อยให้ฉันเผชิญปัญหาที่พวกท่านก่อคนเดียวด้วย
"สองวันก่อนวัลลภกับยลภาไปที่บ่อนคุณภาคิณ สองผัวเมียนั่นเสนอขายน้องให้เสี่ยคนอื่นในบ่อน จนเราต้องไล่ออกไป แต่เมื่อวานพวกมันดันกลับมาอีกและเสนอขายน้องให้คุณภาคิณในราคาสิบล้านบาท"
คุณภาคิณพยักหน้าเล็กน้อยยืนยัน แต่สายตาของเขาทำให้ฉันเผลอมองอย่างไม่ตั้งใจ สายตาคู่นั้นมันยังไงกันนะ... ทำไมเขาเอาแต่มองหน้าฉันไม่มองอย่างอื่นเลย ซึ่งไม่ใช่สายตาหื่นหิว แต่เป็นสายตาที่ฉันอธิบายไม่ถูก
เขาคล้ายกำลังตกอยู่ในภวังค์...
"สองคนนั้นบอกว่าขายน้องให้คุณภาคิณคนเดียว ยังไม่เคยขายให้ใครมาก่อนมันคือความจริงรึเปล่า?" เมื่อพี่ชายคนนั้นถามต่อ ฉันก็ละสายตาไปจากตาคู่นั้นทันที
ก่อนที่จะรีบส่ายหน้าตอบ
"ไม่ค่ะ อีกอย่างพ่อกับแม่หนีไปเป็นเดือนแล้วค่ะ พอหนีไปก็มีผู้ชายมาเคาะประตูทุกคืน พยายามเข้ามาในบ้านตลอด บางวันก็มีกลุ่มเสี่ยคนมีอิทธิพลในพื้นที่มาบุก เขาบอกว่าจ่ายเงินให้พ่อกับแม่หนูแล้วต้องได้ของ นั่น... ก็คือหนู"
อยู่ๆฉันก็กล้าเล่าเรื่องที่อัดอั้นในใจให้พวกเขาฟัง ถึงแม้จะยังไม่ไว้ใจและกลัวอยู่บ้างก็เถอะ ซึ่งระหว่างที่เล่าคุณภาคิณเอาแต่มองฉัน แม้ฉันจะพูดถึงเสี่ย ถึงคนมีอิทธิพลคนไหน แต่คนพวกนั้นไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้ากลัวเลย เขายังมองฉันอยู่และยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
"งั้นเล่าให้ฟังหน่อยสิ.... หนึ่งเดือนที่อยู่คนเดียวเจออะไรมาบ้าง"
"ทะ ทำไมเหรอคะ" ฉันถามกลับ
"พี่อยากรู้ครับ พี่อยากช่วย..."
- ผู้เขียน
