48
[PUNPANG]
ต้องห่างกัน
เหลือเชื่อว่าฉันทนได้ ฉันหยุดร้องไห้อย่างรวดเร็วและปาดน้ำตาทันทีเมื่อต้องสบตากับเขา
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ตาดูเศร้าๆ" แต่เกือบโดนจับได้
"คือ นะ หนูเป็นประจำเดือนน่ะค่ะอารมณ์เลยสวิงนิดหน่อย"
"งั้นพี่ยิ่งต้องตามใจใช่ไหม"
"ประมาณนั้น...แฮะๆ"
มือหนาลูบหัวฉันเบาๆ
"งั้นสั่งอะไรมากินกัน พี่มีเรื่องจะคุยกับหนูด้วยครับ" เขาคงบอกเรื่องที่จะไปอังกฤษเร็วขึ้นสินะ พอคิดแบบนั้นใจฉันก็สั่นอีกแล้ว แต่ตอนนี้อยู่กับเขาจึงยิ้มให้ปกติก่อนที่จะเก็บหนังสือแล้วดึงเมนูอาหารที่อยู่มุมโต๊ะมาเปิดดูแทน
เมนูมีเยอะมากมีทั้งของตึกนี้และร้านอาหารอื่นๆในกรุงเทพ แต่คุณภาคิณเลือกสเต็กเขาบอกอยากกินอะไรง่ายๆ จะได้คุยกันไปด้วย
ฉันจึงเลือกเหมือนเขา...
แต่จะร้องไห้อีกแล้วอ่ะ
ฮึบ...
ฮึบ...
อดทนปั้นแป้ง
คุณภาคิณมองหน้าฉันแล้วยิ้ม... แต่คนถูกมองดูสายตาเขาออก การมองของเขาเหมือนอยากจะมองฉันให้
