17
[PUNPANG]
สายของคุณภาคิณ
การกินข้าวคนเดียวสบายใจมาก ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มีเพื่อนอีก ต่อให้ขึ้นมหาลัยฉันก็จะอยู่คนเดียว เพราะตอนนี้มองไปทางไหนก็เห็นแต่คนเสแสร้ง ก่อนที่ฉันจะหายไปหนึ่งอาทิตย์ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย แค่สายตาก็รู้แล้วว่าซ้ำเติมฉัน
แต่ตอนนี้น่ะเหรอ... ทุกคนยิ้มให้ฉันค่ะ แถมยังเข้ามาทักพยายามจะนั่งด้วย
"ขอนั่งด้วยนะปั้นแป้ง^^" นี่ก็ด้วย กลุ่มเด็กเกเรห้อง5/2 มาขอนั่งกับฉัน กลุ่มนี้ไม่ถูกกับกลุ่มลูกปลาหัวหน้ากลุ่มชื่อแพมแพม เป็นสาวหมวยตัวเล็กปากแดงๆหน้าขาวๆ
"เป็นไงบ้าง หายไปเป็นอาทิตย์เลย"
อยู่ๆก็มีคนเป็นห่วง
"ไม่เป็นไง"
"เมื่อเช้าคุณภาคิณมาส่งเธอเหรอ" ฉันชะงักและเงยขึ้นจากจานข้าว จนเห็นแพมแพมยิ้มก่อนจะพันปอยผมของเธอเล่นด้วยนิ้วชี้
สายตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้บอกได้ชัดว่าไม่ได้รู้จักคุณภาคิณแค่ผิวเผิน อะไรอีกล่ะ... อย่าบอกนะแพมแพมเป็นเด็กคุณภาคิณอีกคน?
ฉันเริ่มไม่
