30
[PUNPANG]
หาความจริง
เขายิ้มให้ฉัน และมองตาอย่างเอ็นดู
"หนูเป็นเด็กดีของพี่จริงๆ..."
เมื่อไหร่ฉันจะหยุดเขินเขาก็ไม่รู้ น้ำเสียงแววตาสัมพันธ์กันที่สุด เขามองฉันอย่างเอ็นดูแต่เต็มไปด้วยความหวงแหนและโหยหา ถ้าจ้องตากลับตอนนี้ฉันคงตกหลุมคารมจนถอนตัวไม่ขึ้นแน่ๆ
"งั้น... หนูไปบอกพี่เจมส์ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ปีใหม่รอ"
ว่าจบฉันก็ชิ่งออกมาจากห้อง ก่อนจะเดินไปหาพี่เจมส์ที่รออยู่ที่หน้าลิฟต์ส่วนตัวรอคำตอบ
"โอเคค่ะพี่เจมส์ไปรับได้เลยค่ะ"
พี่เจมส์ก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วกดลิฟต์ลงไป แพมแพมนั่งมองไม่ละสายตา พอฉันหันไปมองก็รีบเดินมาหา
"ถ้าเจ๊คนนั้นเข้าใกล้ผู้ชายของเธอมากเกินไป เธออย่าปล่อยผ่าน เดินไปหาทันที คุยอะไรก็ได้ และฉันจะดูสีหน้าแววตาของเจ๊แกเอง"
ฉันถอนหายใจ ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยและไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงขั้นนี้ แต่ให้ถอยก็ไม่ถอยแล้ว... เมื่อคืนเราไปไกลมาก และฉันรู้ตัวว่าตัวเองต้องการอะไ
