แป๊ก...แป๊ก...แป๊ก
นาฬิกาข้างฝาบอกเวลาห้าโมงเย็นตรงเผง เป็นเวลาเลิกงานที่พนักงานทุกคนรอคอย ยกเว้นวิทยาพนักงานแผนกบัญชีวัยสามสิบ เขามองเพื่อนๆ เก็บข้าวของเตรียมกลับบ้านด้วยหัวใจห่อเหี่ยว
“พี่วิทย์ขา วันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้หยุดไปสังสรรค์กับพวกเราไหมพี่”
น้องนุชเด็กฝึกงานในแผนก เดินมาหาเขาที่โต๊ะพร้อมเอ่ยชวน ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ ก็ส่งเสียงชักชวนกันไปหาอะไรกินรอบค่ำก่อนกลับบ้าน
วิทยาส่ายหน้า “พี่ต้องรีบกลับบ้าน ขอโทษด้วยนะไว้วันหลังนะ” เขาตอบปฏิเสธทั้งๆ ที่อยากไปใจจะขาด
ทว่า... เวลาเลิกงานสำหรับเขาแล้วเหมือนเวลาเดินเข้าคุก เพราะเขาไม่มีสิทธิ์เถลไถลไปไหนหลังเลิกงานเหมือนเพื่อนคนอื่น ถ้ากลับบ้านเกินสองทุ่มเดือนภรรยาของเขาจะซักฟอกอย่างหนัก จนแทบแก้ผ้าให้ดูความผิดปกติของร่างกาย ชีวิตเขาเหมือนอยู่ในมุมมืดตั้งแต่แต่งงานกับเดือน
“ไอ้วิทย์มันต้องกลับไปกินข้าวกับเมีย อย่าไปชวนให้เสียเวลาเลย ไปก
