เวลา 19:30 บนโต๊ะอาหาร
“จริงๆ ลูกน้องมีเยอะแยะให้คนพวกนั้นยกอาหารมาเสริฟก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องให้เธอเป็นคนยกมาเสริฟด้วยตัวเองเลย” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ลอบใจเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่เจอในครัวเป็นคนยกอาหารมาเสริฟ
คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าเงยหน้าขึ้นมามอง สายตาไม่บ่งถึงความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร
“หนูหมายถึงแค่งานในครัวก็คงจะหนัก”
“ไม่หนักหรอกค่ะคุณหนู” ทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบ แต่หล่อนก็รีบพูดแทรกขึ้นมาซะก่อนเหมือนกลัวว่าจะถูกขัดอย่างไงอย่างนั้น
ฉันพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะวางช้อนกระแทกจานแรงๆ เพื่อแสดงออกว่าไม่พอใจ
“ไม่ต้องยืนเฝ้าหรอก จะออกไปไหนก็ไปเถอะกินเสร็จแล้วค่อยมาเก็บ” ฉันบอกผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ยอมออกไปไหน
“เมเบล” คุณป๋าเรียกชื่อฉันเสียงดุ
“หรือคุณป๋าอยากให้มีคนอยู่ด้วยล่ะคะ ?” ฉันถลึงตาใส่คุณป๋า ทำให้คุณป๋าถึงกับส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนจะมองไปยังผู้หญิงคนนั้น “ออกไปได้แล้ว”
“อย่
