วันต่อมา
06.11 AM.
แปลก...แปลกมาก ฉันเสยผมตัวเองขึ้นพร้อมกับมองผ้าห่มที่กำลังคลุมส่วนล่างตัวเองเพราะมันเลิกลงตอนฉันลุกมานั่งงงหลังจากเมื่อคืนวิตกกังวลแทบตายว่าจะฝันอะไรไป คือฉันวิตกจนยายต้องมากล่อมให้ฉันหลับและพอตื่นฉันจึงมานั่งแปลกใจอยู่ตรงนี้
เพราะฉันไม่ฝันอะไรเลยนั้นแปลกว่าที่ฉันคิดว่าจิตของวิญญานตนนั้นจะผูกติดกับกุนซือนั้นไม่จริง
"บลูตื่นแล้วหรอลูก?"
"ตื่นแล้วค่ะ"
"เป็นไงบ้าง"
"หนูไม่ฝันอะไรเลยค่ะยาย"
ยายยิ้มให้อย่างใจดีและรู้สึกยินดีไปกับฉันด้วยที่ฉันไม่ได้ฝันถึงเรื่องบ้าๆนั้นอีก
"ที่บลูคิดไว้คือผิดเลยอ่ะแสดงว่าเขาก็เป็นแค่วิญญานที่มีห่วงแต่ไม่ได้ผูกกับกุนซือ"
"อืม บลูคงคิดมากไป"
ฉันยิ้มออกมาบางๆและขยับลุกพับผ้าและเก็บที่นอนก่อนจะเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัว คือที่ฉันพูดกับยายฉันเล่าแล้วว่าผีที่หน้าเหมือนคนที่ฉันรู้จักคือกุนซือนี่แหละ ฉันเดินออกมาอีกรอบหลังแต่งตัวด้วยชุดทะมัดทะ
