"ก็ดีค่ะ ทำให้ได้ก็แล้วกัน"
"อืม...คุณพาลูกกลับบ้านไปก่อน ผมจะเฝ้าสิงห์เอง"
หลังจากนั้นภรรยาของท่านนายพลก็พาเสือกลับบ้านไป และสวนทางกับอรที่วิ่งมาด้วยท่าทางตื่นตะหนกเพราะเป็นห่วงลูกชายของเขา
"พี่ใหญ่ ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ ตอนนี้ลูกฉันอยู่ที่ไหนคะ" หญิงวัยกลางคนเอื้อมมือไปจับแขนอีกฝ่ายและถามด้วยความตื่นกลัว
"โอ้ย ใจเย็นๆสิย่ะ ลูกเธอยังไม่ตายก็แค่สลบไปจ้ะ"
"จริงเหรอคะ โถ่ลูกแม่"
"หลบไปฉันจะพาลูกฉันกลับ!"
"จ๊ะๆ" เธอรีบปล่อยมือก่อนจะวิ่งไปถามพยาบาลหน้าเคาน์เตอร์
แอด...
"สิงห์ลูก..."
"อ้าวคุณ มะ มาได้ยังไง" สามีหันไปถามด้วยใบหน้าซีดเผือด
"แม่บ้านที่เรือนใหญ่บอกค่ะ ลูกเราเป็นยังไงบ้างคะคุณ แล้ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้มันเกิดอะไรขึ้นคะ" เธอถลาไปจับมือลูกชายเอาไว้พร้อมทั้งร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบไปทั้งสองแก้มนวล
"มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย...รอสิงห์ฟื้นผมจะเรียกคุยทีเดียว คุณเฝ้าลูกไปก่อนนะ ผมมี
