ตอนที่ 9 กลัวโดนผู้ชายหลอก
1647 คำ
“ไง เป็นถ้ำมองเหรอเราอะ”
O.O
“ฮ เฮียไค!!” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที่ฉันคิดว่าออกไปจากห้องน้ำแล้วยืนจ้องมาทางฉันอยู่
“ว่าไง เปลี่ยนอาชีพมาเป็นถ้ำมองแล้วเหรอ หืม แล้วนี่แอบถ่ายคลิปเฮียไว้มั้ยเนี่ย”
“ไม่ได้ถ่ายเลยค่ะ แล้วจัสก็ไม่ได้แอบดูเฮียไคด้วยนะคะ เสียงยังไม่ได้ยินเลย จัสใส่หูฟัง ฟังเพลงอยู่ตลอดเวลา”
ฉันหยิบหูฟังที่ยังเสียบคารูหูออกมายื่นให้เฮียไคดูว่าสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้คือเรื่องจริง ถึงแม้ว่าจะได้ยินในช่วงสุดท้ายของกิจกรรมอันเร่าร้อนก็ตาม แต่ก่อนหน้านั้นฉันไม่ได้ยินเลยนะสาบาน
แล้วที่ว่าฉันแอบถ่ายคลิปไว้เนี่ย เฮียไคเอาสมองส่วนไหนคิดฮะ ใครมันจะบ้าทำแบบนั้นกัน
“หึ!! แล้วอยู่ในนี้นานยัง ทำไมไม่เปิดประตูออกมา”
“ก็เกือบสี่สิบนาทีแล้วค่ะ จัสไม่คิดว่าจะเป็นเฮียไคนี่นา อีกอย่างถ้าจัสเปิดประตูออกมา เดี๋ยวผู้หญิงของเฮียไคได้กรี๊ดลั่นห้องน้ำกันพอดี” อีกอย่างฉันไม่อยากดูหนังสดด้วย จะให้ฉันเปิดประตูออกมาทำไม
“เรื่องนี้ อย่าบอกคริสตัลนะ โอเคมั้ย”
“ค่ะ จัสไม่บอกยัยคริสแน่นอนค่ะ เฮียไคสบายใจได้” ใครจะไปบอกเรื่องแบบนี้กัน อีกอย่างยัยคริสก็ไม่ค่อยชอบให้เฮียไคทำตัวแบบนี้ด้วย เห็นมาบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าเฮียไคชอบพาผู้หญิงเข้าบ้าน แล้วนางก็ไม่ค่อยชอบพวกผู้หญิงของเฮียไคเลยสักคน
“ดีมาก เชื่อฟังแบบนี้สิน่ารัก”
“งั้นจัสขอไปทำงานต่อก่อนนะคะ”
“อืม อีกหนึ่งชั่วโมงไปรอเฮียที่ลานจอดรถเลยนะ”
ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว
หลังจากที่กลับมาทำงานต่อจนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึงตีหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่ฉันจะต้องกลับบ้านแล้ว ฉันก็เข้าไปหยิบกระเป๋าในล็อกเกอร์ส่วนตัวของตัวเองที่อยู่ในห้องพักของพนักงาน ก่อนจะเห็นพี่ขนมเค้กกำลังนั่งเติมหน้าทาปากอยู่ตรงม้านั่ง
“น้องจัส จะกลับแล้วเหรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ พอดีพรุ่งนี้จัสยังมีเรียนอยู่เลยค่ะ” ขนาดวันเสาร์ฉันยังต้องไปเรียนอะคิดดู สาขาบัญชีเป็นสาขาที่เรียนหนักมากจริงๆ งานก็เยอะมากด้วย
“กลับกับคุณไคโรเหรอจ๊ะ?”
“ใช่ค่ะ พอดีบ้านจัสกับบ้านเฮียไคอยู่ติดกัน”
“อ่อ ดูน้องจัสมินจะสนิทกับคุณไคโรมากๆ เลยนะ”
“ก็ไม่ค่อยสนิทนะคะ แต่ว่าจัสกับยัยคริส เอ่อน้องของเฮียไค อะค่ะ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน” ฉันไม่สนิทกับเฮียไคเลยจริงๆ เจอหน้าก็ทักทายกันปกตินะ อาจจะด้วยอายุที่ห่างกันเกือบสิบปี ทำให้มันมีช่องว่างระหว่างวัยก็ได้
“งั้นเหรอจ๊ะ พี่ก็นึกว่าจัสมินเป็นเด็กของคุณไคโรซะอีก เห็นพนักงานคนอื่นๆ เค้าเมาท์กันเมื่อกี้” เมาท์กันงั้นเหรอ เรื่องอะไรนะ
“เค้าเมาท์กันว่าไงเหรอคะ?” ถามด้วยความอยากรู้แหละ ว่าฉันถูกพนักงานคนอื่นๆ นินทาว่าอะไร
“ก็…เอาหูมานี่” ฉันขยับเข้าไปใกล้พี่ขนมเค้ก ก่อนที่พี่ขนมเค้กจะพูดประโยคที่ทำให้ฉันถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองออกมา
“เขาเมาท์กันว่าน้องจัสมินกับคุณไคโรแอบไปเอากันในห้องน้ำ มีคนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครางในห้องน้ำ ก่อนจะเห็นน้องจัสเดินออกจากในนั้นมา แล้วก็มีคุณไคโรเดินตามออกมาติดๆ”
ยี่สิบนาทีต่อมา
@ในรถ
“จัส!”
“จัส! จัสมิน”
“ค คะ เฮียไคมีอะไรเหรอคะ?” เสียงเรียกของไคโรทำให้จัสมินที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับตกอกตกใจ
“คิดอะไรเหรอเรา เฮียเห็นนั่งเงียบไม่พูดไม่จามาตลอดทาง”
“อ้อ พอดีคิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ”
“งานมีปัญหามั้ย บอกเฮียได้นะ”
“ไม่มีค่ะ งานไม่มีปัญหาอะไรเลย” แต่ปัญหาตอนนี้คือเธอไม่รู้ว่าจะแก้ข่าวที่พวกพี่ๆ พนักงานคุยกันเรื่องเธอกับไคโรว่ายังไง ไม่รู้ว่าพูดไปแล้วทุกคนจะเชื่อไหม แต่ว่าเธอกับไคโรไม่ได้ทำแบบที่พวกนั้นพูดจริงๆ
“แล้วมีอะไร เล่าให้เฮียฟังได้นะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ ช่วงนี้จัสมีเรื่องที่บ้านให้คิดเยอะไปหน่อย”
“ที่บ้านมีปัญหาเหรอ แม่ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เอ่อ แม่สบายดีค่ะ แต่พอดีช่วงนี้ที่บ้านจัสติดขัดเรื่องเงินนิดหน่อย” หลายล้านนี่ก็ไม่นิดหน่อยแล้วนะ จัสมินได้แต่คิดในใจ
“นี่คือสาเหตุที่ทำให้จัสต้องออกมาหางานทำตอนกลางคืนเหรอ?”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ”
“แต่เท่าที่เฮียรู้จากยัยคริส พ่อจัสทิ้งมรดกไว้ให้เยอะเลยนี่นา”
“เอ่อ คือว่า….” จะให้บอกว่าแม่เอาไปเล่นการพนันจนหมดแถมยังเป็นหนี้อีกหลายล้านเธอก็อายแทน
“โอเค ไม่สะดวกเล่าก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าต้องการความช่วยเหลือบอกเฮียได้นะ ยังไงเฮียก็เห็นจัสเป็นเสมือนน้องสาวของเฮียอีกคน”
“จัสขอบคุณเฮียไคมากๆ นะคะ” จัสมินได้แต่ส่งยิ้มไปให้ไคโร เพราะเธอไม่อยากรบกวนหรือดึงคนอื่นเข้ามา
“แล้วสรุปเลือกได้ยังจะดินหรือว่าพี่ออสติน”
“ทำไมต้องเลือกคะ พี่ออสตินเป็นลูกพี่ลูกน้องของจัสนะ ไม่ใช่คนคุยซะหน่อย”
“งั้นก็คุยกับคนชื่อดินอยู่เหรอ?”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ แต่คุยในฐานะเพื่อนนะคะ เพราะจัสยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนในตอนนี้”
“อ่อ แล้วคนชื่อดินนี่นิสัยดีป่ะ?”
“ก็ดีอยู่นะคะ ดินเขาเป็นสุภาพบุรุษดีค่ะ”
“งั้นเหรอ แล้วรู้จักกันนานยัง?”
“ประมาณปีกว่าๆ นี่แหละค่ะ จำไม่ค่อยได้”
“อ่อ”
“เฮียไคถามทำไมเหรอคะ?” เพราะจัสมินรู้สึกว่าไคโรจะสนใจเรื่องของดิน เป็นพิเศษ เธอจึงถามเขาไปตรงๆ
“เฮียก็แค่อยากรู้น่ะ อยากให้จัสเจอผู้ชายดีๆ กลัวเราโดนผู้ชายไม่ดีหลอกเอา”
“ขอบคุณเฮียไคมากๆ นะคะ แต่จัสไม่น่าจะโดนหลอกง่ายๆ หรอกค่ะ เพราะน้องสาวเฮียคอยประกบจัสอยู่ตลอดเวลา”
“หึ ยัยคริสอะนะ นี่ก็ไม่รู้จะมีแฟนกับเค้าไหม”
“เฮียไคอยากให้ยัยคริสมีแฟนเหรอคะ?”
“ก็ไม่เชิงนะ แต่เฮียกลัวยัยคริสจะขายออกยากน่ะสิ แต่ถ้าขายไม่ออกก็ไม่เป็นไร น้องสาวคนเดียวเฮียเลี้ยงไหวอยู่แล้ว”
คำพูดของไคโรทำให้จัสมินยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ เพราะเธอรู้สึกว่าไคโรเป็นพี่ชายที่แสนดีมากๆ ถ้าเธอมีพี่ชายหรือพี่สาวที่รักและห่วงใยเธอแบบนี้บ้างก็คงจะดี
“ยัยคริสตัลเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลยค่ะ ที่มีเฮียไคเป็นพี่ชาย”
“แต่เฮียนี่สิ รู้สึกโชคร้ายที่มียัยคริสตัลเป็นน้องสาว พาผู้หญิงเข้าบ้านก็ไม่ได้ บ่นยิ่งกว่าแม่อีก”
“คิก!! แต่เฮียก็แอบแซ่บกับผู้หญิงของเฮียได้ทุกที่เลยนี่คะ” จัสมินถึงกับหัวเราะออกมา เพราะแค่เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอก็อดที่จะขำไม่ได้จริงๆ
“ล้อเฮียเหรอ หืม”
“เปล่าค่ะ จัสพูดความจริงต่างหาก”
“หึ!! ถ้าจัสเจอผู้ชายแบบเฮีย หนีได้หนีเลยนะ”
“ทำไมเหรอคะ?”
“เพราะผู้ชายแบบเฮีย ไม่คิดที่จะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนไง”
“แล้วเฮียไคไม่คิดที่จะมีครอบครัวเหรอคะ”
เป็นอีกเรื่องที่จัสมินสงสัยมาตลอด เพราะอายุของไคโรก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว บางคนอายุสามสิบนี่ลูกดกจนจะสร้างทีมฟุตบอลได้อยู่แล้ว แต่กับไคโรเธอยังไม่เคยเห็นว่าเขาจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลย
“เฮียขอใช้ชีวิตเป็นหนุ่มโสดอีกสักสองสามปีก่อนนะ เพราะตอนนี้เฮียยังรักสนุกแบบไม่อยากผูกพันกับใคร”
ไคโรเป็นผู้ชายที่รักอิสระมากๆ ไม่ชอบโดนบังคับ แล้วก็ไม่ชอบบังคับใคร กับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขานอนด้วยที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยบังคับขืนใจเลยสักคน มีแต่พวกเธอที่ยอมนอนอ้าขาให้เขาเอาเอง
ทั้งคู่พูดคุยสัพเพเหระกันมาตลอดทาง จนกระทั่งรถสปอร์ตขับมาจอดตรงหน้าบ้านที่ปิดไฟมืดสนิทหมดทุกดวง
“แม่จัสไม่อยู่บ้านเหรอ ไม่เห็นรถจอดอยู่เลย”
“น่าจะใช่ค่ะ” สองสามวันมานี้จัสมินรู้สึกว่าแม่ของเธอไม่ค่อยอยู่บ้าน โทรไปก็ไม่รับ มีแต่ส่งข้อความกลับมาบอกว่าทำงานอยู่
เธอไม่รู้ว่าแม่ของเธอทำงานอะไร ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้ แต่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก เธอกลัวว่าแม่ของเธอจะเข้าบ่อนอีก
“อยู่คนเดียวได้มั้ย หรือจะไปนอนบ้านเฮียดี ไม่สิ ต้องบอกว่าหรือจะไปนอนกับยัยคริสดี”
“จัสอยู่คนเดียวได้ค่ะ สบายมาก ขอบคุณเฮียไคที่ให้จัส ติดรถกลับด้วยนะคะ”
“อืม งั้นก็ล็อกบ้านให้เรียบร้อยนะ”
“โอเคค่า งั้นจัสเข้าบ้านก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” พูดจบจัสมินก็เปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้านของตัวเองไป โดยมีสายตาคมของเจ้าของความสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรมองตามอย่างอดห่วงไม่ได้
- ผู้เขียน
