หลังจากสูบบุหรี่เสร็จผมกับโอดินกลับเข้ามานั่งในห้อง เหมือนไอ้ริวจิมันจงใจวอแวจ๋ายให้เห็น แถมยังทำหน้าตาวอนตีนใส่ผมหลายครั้ง ได้แต่นั่งกำหมัดแน่น ทั้งที่ปกติผมไม่ใช่คนใจเย็นอะไร
“ขอเข้าห้องน้ำได้ไหม”
“อือ ตามสบาย”
ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำก็แค่เอาตัวเองออกมาจากตรงนั้นเพื่อสงบสติอารมณ์ เพราะความเงียบของจ๋ายทำให้รู้สึกว่าไม่ควรมีเรื่อง
ผมเหลือบเห็นขวดครีมอาบน้ำที่วางอยู่ก่อนจะแปลกใจเพราะมันไม่ใช่ยี่ห้อเดิมที่จ๋ายเคยใช้ เธอเปลี่ยนใช้กลิ่นอื่นทั้งที่ใช้แบบเดิมมาตลอดเพราะผมเคยพูดว่าชอบ
“ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
“ทำไมเปลี่ยนกลิ่นครีมอาบน้ำ?”
“เบื่อกลิ่นเดิมแล้ว”
เธอตอบแบบที่ไม่แม้จะเงยขึ้นมามองหน้า แทนที่จะออกไปจากห้องซะแต่ผมกลับก้าวขาเข้าไปใกล้ แต่ยังไม่ได้ใกล้มากกว่านี้ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมา หัวใจกระตุกวูบเมื่อถูกมองด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก เรื่องในคืนนั้นคงทำให้จ๋ายเกลียดผมไปแล
