หลังจากรู้ผลตรวจทำให้ฉันนอนแทบไม่หลับทั้งคืน สมองคิดไปต่างๆ นานา กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ใจ๋บอกให้กลับบ้านแต่ฉันยังไม่พร้อมไปเจอหน้าครอบครัว เพราะมันรู้สึกละอายใจ
พอถึงตอนเช้าริวจิก็มากดออดหน้าห้องพร้อมอาหารในมือ เขาเป็นแบบนี้ประจำไม่ว่าจะมื้อไหน ๆ ก็มากินด้วยกันตลอด
“อิจฉาแฟนริวในอนาคตจัง” ฉันมองริวจิที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ เขาหันมาทำเป็นขมวดคิ้วพูดแกล้ง “หืม จะอิจฉาตัวเองทำไม”
“ขอโทษนะริว” ถอนหายใจเบา ๆ แล้วก้มหน้าลง วันนี้ตัดสินใจแล้วว่าจะพูด ไม่อยากรั้งคนดี ๆ อย่างนี้ไว้กับตัวเอง
เหมือนริวจิจะรู้ได้ทันทีแบบที่ไม่ต้องอธิบายอะไร เขาชะงักก่อนจะค่อย ๆ หยัดตัวตรงแล้วมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่
“ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอจ๋าย สักนิดก็ไม่เลยใช่ไหม”
“อือ จ๋ายขอโทษ” หลังตอบออกไปฉันก็ค่อย ๆ เม้มปาก ทำตัวไม่ถูกเพราะกลัวโดนโกรธ ยังอยากมีริวจิเป็นเพื่อนเพราะเขาดีมากจริง ๆ
“ครับ ขอบคุณที่เปิดโอ
