วันต่อมา จะเรียกว่าไม่ได้นอนทั้งคืนก็ได้เพราะหลับไปแค่สองชั่วโมง ตื่นมามองตัวเองหน้ากระจกตาที่บวมเปล่งดูแทบไม่ได้จนต้องรีบเข้ามาล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
“ไทเกอร์ตื่นหรือยังคะพี่เสือ” เดินออกมาจากห้องเห็นพี่เสือพอดีก็เลยเรียกถาม เพราะมีเรื่องที่ค้างคาต้องเคลียร์
“ไทเกอร์กลับไปตั้งแต่ช่วงเช้าแล้วนะ จ๋ายไม่รู้เหรอ”
“…” ชาไปทั้งตัวหลังพี่เสือบอกว่าไทเกอร์กลับไปแล้ว เขาไปโดยที่ไม่บอกกันสักคำ ตั้งใจทิ้งให้ฉันจมอยู่กับความรู้สึกสับสนอย่างนี้เหรอ
“ถามก็ไม่ยอมตอบว่าทำไมรีบกลับ”
ฉันพยักหน้าแล้วเดินผ่านพี่เสือมาเหมือนคนไร้วิญญาณ ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขาคิดอะไรกับสิ่งที่ฉันพูดออกไป ทำไมถึงตัดสินใจกลับไปโดยไม่บอกกันสักคำอย่างนี้
ฉันเหม่อนั่งมองโทรศัพท์ทั้งวันในหัวกำลังคิดว่าควรโทรหาไทเกอร์ดีไหมหรือปล่อยผ่านไปก่อนถ้าพร้อมแล้วคงยอมคุยกัน
ยังยืนยันถึงแม้ว่าความสัมพันธ์จบลงฉันก็ยังอยากมีเขาในชีวิต
