Tiger - 1 ทำโทษ (ช่วยหน่อย)
819 คำ
คอนโด
คุณน้าซื้อคอนโดเอาไว้ให้ไทเกอร์นานแล้วแต่รายนี้ชอบอยู่บ้านมากกว่า นานๆ ครั้งจะมา ส่วนมากจะนอนแค่เวลาดื่มหนักๆ กลับไม่ไหว หรือตอนที่พาฉันมา
“ไปเปลี่ยนเสื้อดีๆ หน่อย” พอเข้ามาในห้องเพื่อนตัวสูงก็ออกคำสั่งทันที แต่ฉันทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้
“จ๋ายไปเปลี่ยนเสื้อ” น้ำเสียงทุ้มปนหงุดหงิดออกคำสั่งอีกครั้งทำให้หันมองคนที่จ้องเขม็งก่อนจะจิ๊ปากใส่ไปหนึ่งครั้ง “งี่เง่า กลับมาห้องแล้วทำไมต้องเปลี่ยน”
“มันน่าเอา ถ้าไม่ให้ทำก็ไปเปลี่ยนดีๆ”
“หยาบคาย หน้าไม่อาย” พูดไปแบบนั้นเพื่อนตัวสูงก็รีบตอบกลับมาโดยไม่เว้นช่วงทันที “ปากดี”
“ไม่เปลี่ยน จะใส่ชุดนี้นอนไม่ต้องมาสั่งด้วย หงุดหงิด!!”
“ที่ซนขนาดนี้เพราะอยากให้ถอดให้หรือยังไง?”
“หยุดความคิดของนายซะไทเกอร์ อย่าล้ำเส้น”
“ล้ำเส้น? หึ!!” เจ้าของเสียงในลำคอเมื่อครู่เดินมาใกล้ๆ พร้อมโน้มตัวลงมาเอ่ยถาม “ไม่คิดเหมือนกันหรอ”
“คิดอะไรของนาย”
“เธอกับฉันล้ำเส้นกันมานานแล้วนะจ๋าย”
“……..” ฉันกัดริมฝีปากแน่นมองไทเกอร์ที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะเถียงไม่ออก ที่พูดมาความจริงทั้งนั้น
“เอาจริง? ก็แค่คำว่าเพื่อนแต่เธอน่าจะรู้ดีว่าการกระทำเรามันไปถึงขั้นไหนแล้ว”
“ไม่ต้องพูด” ฉันผลักอกแกร่งของคนที่กำลังต้อนให้จนมุมออก ก่อนจะรีบถอยหลังหนีสามก้าว
“ไปนอนรอบนเตียง”
“ไทเกอร์”
“อย่าดื้อ รู้ไม่ใช่หรอว่าจะเป็นยังไงถ้าไม่เชื่อฟัง”
“เมื่อไรจะเลิกเอาแต่ใจ”
“ถามตัวเองดูสิจ๋าย…ว่าเมื่อไรจะเลิกตามใจฉัน”
ฉันถอนหายใจฟึดฟัดก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอน ก็นั่นแหละ มันมีคำตอบในคำถามนั้นอยู่แล้ว เพราะสุดท้ายก็เป็นฉันที่มักจะทำตามสิ่งที่ไทเกอร์สั่งเสมอ
มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ต่อให้พยายามแค่ไหนสุดท้ายก็เป็นฉันที่ยอมอ่อนให้ ทั้งยี่หวา ใจ๋ โอดินต่างก็พูดว่าไทเกอร์น่ะถูกจ๋ายตามใจจนเสียนิสัย คำนี้มันไม่เกินจริงหรอก ยิ่งกับฉันเขายิ่งรั้นจะเอาให้ได้ตามที่ตัวเองต้องการ
นิสัยเด็ก!! โตแต่ตัว!!
“เป็นเด็กดีแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”
“ห้ามทำรอย อย่าทำรุนแรง บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบ”
ไทเกอร์ไหวไหล่ตีมึน ทำเอาอยากจะบิดหูแรงๆ ไม่คิดจะถนอมกันบ้างเลยหรือไง มานอนที่คอนโดทีไรต้องมีรอยช้ำกลับไปที่บ้านทุกครั้งมันไม่ใช่เรื่อง
ฉันนอนอยู่บนเตียงมองเพื่อนที่แสดงสีหน้าหงุดหงิดกำลังคลานเข่าขึ้นมาคร่อมบนตัว บทลงโทษกำลังจะเริ่มต้นแล้ว…
“อื้อพอแล้ว” พยายามดันไหล่กว้างออก ไทเกอร์กำลังเอาแต่ใจกัดและทำรอยไว้เต็มหน้าท้องไปหมด ไม่น่าใส่เสื้อโชว์เอวเลยเหมือนเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายทำรอยได้สะดวกขึ้น
“ไทเกอร์หยุดได้แล้ว”
“จ๋ายเจ็บนะ อื้อ” เอ่ยบอกเสียงอ่อยเพราะครั้งนี้เหมือนอีกคนจะหงุดหงิดมากๆ ทั้งบีบเคล้นทำรอยไว้แดงไปหมดแล้ว
“ใครใช้ให้ดื้อ ชอบไม่ใช่หรอให้ผู้ชายมอง”
ไม่พูดเปล่าไทเกอร์ใช้ฝ่ามือหนาบีบแรงๆ ที่สะโพกจนเกิดรอยแดง ก่อนจะก้มลงมากัดทำรอยไว้ นี่แหละคือบทลงโทษของเพื่อนสนิท
“ถ้าอยากโดนลงโทษอีกก็ใส่ชุดแบบนี้บ่อยๆ” ร่างหนาหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง “รอบหน้าเดี๋ยวจะทำรอยเอาไว้ทั้งตัวเลย”
“ประสาท!!” ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องคนเอาแต่ใจ ปากจะว่าหรือบ่นยังไงก็หงุดหงิดกับตัวเองที่ตามใจจนเพื่อนคนนี้นิสัยเสียแล้ว
“อย่ามาด่า”
“ถ้าเพื่อนรู้ว่านายเป็นคนแบบนี้นะ…”
“แบบไหน? อย่ามาโทษถ้าตัวเธอเองก็ยินดีให้ฉันทำ”
การกระทำของเรามันอาจจะดูแปลก ถึงเนื้อถึงตัวแบบเกินไปแต่สำหรับเราสองคนเรียกว่าความเคยชิน ไม่รู้มันเริ่มขึ้นเมื่อไรรู้ตัวอีกทีก็ถลำลึกไปเรื่อยๆ
“ใช้ปากให้หน่อย”
“ไม่ ไปทำเองในห้องน้ำง่วงแล้วอยากนอน”
“จ๋าย”
“วันนี้นายก็ดื้อ เพราะฉะนั้นไม่ตามใจแล้ว” ฉันรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแต่ถูกกระชากออก แถมคนที่ยืนอยู่ยังเรียกชื่อเสียงอ้อน “จ๋ายครับ”
“นี่”
“จ๋ายทำให้ไทเกอร์หน่อยได้ไหม ตอนนี้มันปวดมากๆ เลย”
แพ้!! แพ้เพื่อนเอาแต่ใจคนนี้อีกแล้ว
“อื้อก็ได้”
- ผู้เขียน
